image credit to the owner
Sa buong buhay natin meron talaga tayong nag-iisang hindi natin magawang kalimutan. Yung tipong The One That Got Away.. Yung mag-iiwan ng marka sa ating puso na kahit saan man tayo mapadpad ay hinding hindi natin kayang ipagpag na lamang. Solid. Kikiligin ka sa tuwing dadaan sa likod ng iyong isipan kahit pa lulan ka ng bus sa kahabaan ng trapik sa Edsa.
Sa kaso ko, si Melinda. Siya yung akala ko noon pang-habang buhay ko na. Yung napapabulong ako sa sarili na hindi kami mapag-hihiwalay ng kahit na sino, kahit pa pasukin ng isis ang Pilipinas.
"Ma'am, excuse, nakapila ka pa ba?" tanong ko sa kaniya. Pinaka best ko ng linya para mapansin nya ko, "Uy! ikaw pala yan!"
"Albert! Kamusta? Nako tumaba ka ha!"
Akalain mong kakain lang sana ako ng pares sa terminal ng bus tapos bigla ko siyang nakita. Sabi nga ng mga millenials, itinakda pero hindi itinadhana. Late ko na na-absorb yung tumaba daw ako, magagalit pa sana kaso ang ganda ng ngiti niya.
