Ma'am

image credit to the owner

 

Sa buong buhay natin meron talaga tayong nag-iisang hindi natin magawang kalimutan. Yung tipong The One That Got Away.. Yung mag-iiwan ng marka sa ating puso na kahit saan man tayo mapadpad ay hinding hindi natin kayang ipagpag na lamang. Solid. Kikiligin ka sa tuwing dadaan sa likod ng iyong isipan kahit pa lulan ka ng bus sa kahabaan ng trapik sa Edsa.

Sa kaso ko, si Melinda. Siya yung akala ko noon pang-habang buhay ko na. Yung napapabulong ako sa sarili na hindi kami mapag-hihiwalay ng kahit na sino, kahit pa pasukin ng isis ang Pilipinas.

"Ma'am, excuse, nakapila ka pa ba?" tanong ko sa kaniya. Pinaka best ko ng linya para mapansin nya ko, "Uy! ikaw pala yan!"

"Albert! Kamusta? Nako tumaba ka ha!"

Akalain mong kakain lang sana ako ng pares sa terminal ng bus tapos bigla ko siyang nakita. Sabi nga ng mga millenials, itinakda pero hindi itinadhana. Late ko na na-absorb yung tumaba daw ako, magagalit pa sana kaso ang ganda ng ngiti niya.

Wasak

 (image credit to orig uploader)

Nahuli ko si Nene. Pilit na namang itinatago yung kabiyak ng aking tsinelas doon sa ilalim ng terasa ni Mang Ipe. Humagikgik pa matapos punasan ang natuyong sipon sa pisngi. Tumayo ako sa magandang pagkakaupo para habulin siya. Hindi pa ako nakakalapit nagtangka na siyang umiyak, dahilan para ako ang lumabas na masama. "Pilya talaga itong si Nene", bulong ko sa aking sarili.

Alas kwatro ng hapon nagsisimula ang mga pelikula sa bahay ni Mang Ipe. Maaga pa'y nakapwesto na ako para hindi maunahan ng ibang bata. Hindi pa uso ang telebisyon noon sa mga kabahayan, at tanging si Mang Ipe lamang ang mayroon sa lugar namin. Regalo ng kaniyang anak na nasa ibang bansa. Palibhasa'y walang kasama sa bahay, hinahayaan niyang mapuno ito ng mga batang katulad ko.

Magulo ngunit masaya. Pwera nga lang si Nene na iba talaga ang trip. Ilang beses na niyang tinangkang itago ang aking tsinelas. Sa dinami-dami ng mga tsinelas na magaganda, iyon pang sa akin na isang taon bago palitan ni Inay ang kaniyang gustong bigyan ng sistensiya.

"Akin na nga iyan!" bulyaw ko sa kanya noong isang beses na napikon na ako. Akma pang pagbubuhatan ng kamay, ngunit napigilan na naman nang bigla itong umiyak. "Sige umiyak ka," wika ko, pilit kong inagaw ang aking tsinelas. Nang makahanap ng pagkakataon iyong kaniya ang aking kinuha at itinakbo.

"Susumbong kita Dave!"

"Sige lang! Wala naman ang nanay sa bahay," natatawa ko pang sagot.

Initsa ko sa ilog ang tsinelas ni Nene. Pinilit ko pang lakasan ang aking tawa para iparamdam kay Nene na ako'y masaya sa aking ginawa, Habang siya'y may nag pi-fiestang luha sa mukha.

"Sa susunod na itago mo ulit ang tsinelas ko, itatapon ko ulit ang sa iyo." pagbabanta ko bago akmang aalis.

Hinawakan ni Nene ang kamay ko.

Nahinto ang aking mga paa.

"Sorry na," pabulong niyang sabi, "Magagalit sa akin si Mama."

Huli na nang mapagtanto kong ginugulpi ako ni Itay dahil nabalitaang naglublob ako sa ilog. At lahat ng iyon ay dahil sa kapilyahan ni Nene.

********

Taym Matsing (250 words challenge)

Lahat ng lente ng kodak ay naka-abang. Lahat ng mata ng sambayanan ay na sa kuwadradong kahong nagbibigay kaalaman. Mismong ang Pangulo ng bansa’y hindi na mapakali sa kaniyang inuupuan. Lahat ay naiinip habang nag-aabang.

Taong 2020 nang naimbento ang aparatong kayang maglaro ng oras. Kauna-unahan sa mundo, ng isang pinoy na henyo. Si Art, bilang isang imbentor, siya na rin ang naatasang sumubok. Iisa ang kanyang misyon simula noong umpisa. Walang iba kundi hanapin si Hesus Kristo.

“Mr. President!” wika ng alalay ng pangulo, “Nagsimula na ang paghuni ng aparato!”

Palatandaang pabalik na si Art sa kabihasnan. “Ihanda ang media!” utos ng Pangulo, “At ang kape ko’t maintenance!” kasabay ang pagsilip sa kanyang bank account. Napangiti nang biglang tumaas ang mga numero.

Umilaw ng pagkalas ang aparato. Nanginig ng ilang ulit bago nito iniluwal si Art. Lahat ay tulala. Lahat ay hindi makapaniwala. Kasabay ng paglabas ni Art ang isang lalaking may kahabaan ang buhok at putting puti ang suot.

Batid sa itsura ng dalawa ang tila hirap na dinanas. Kung anumang nangyari’y wala ni isang nakaka-alam. Dahan dahan silang naglakad sa nag-aabang na entablado. Sa harapan ng mga taong noong umpisa’y mga kritiko. Akay nya sa kaliwang kamay ang lalaking walang pangalan at nagsabing..

“Mga kababayan! Na sa harapan ninyo ang taong maraming ulit na naglaro sa ating mga isipan!”

Nagpalakpakan ang lahat. Nagkaluto’t umusbong ang masigabong sigawan.

“Siya! Siya si Hesus!” matapang ang kaniyang tinig.

Bumulong ang lalaki kay Art, “Sir, dagdagan mo talent fee ko ha..”

Social Media

image credit to orig uploader

Tinalo ng boses ni Aling Temy ang ilang bote ng alak na itinumba ko kagabi. Sa sobrang lakas ng kaniyang sigaw, kahit ang alaga kong nakatindig ay biglang humandusay na lamang.

Agad akong bumalikwas sa kama. Hinagod ang gusot na buhok at panis na laway. Kinapa ko ang tsinelas gamit ang paa, at saka napagtantong kulang na ito ng isa.

"Anak, bumangon ka na!" sigaw ni Ermats, "Nagkakagulo sa labas!"

Marahan kong sinilip sa bintana kung ano ang mga kaganapan sa kalye naming abnormal na maituturing, kung bigla na lamang naging tahimik. Sinabayan ko ng higop sa kape at hithit sa yosi ang mga ginang at kabataang tila may welga.

Yung lugawan sa tapat ng bahay namin na langaw lamang ang nabebenepisyo ay bigla na lamang dinumog ng mga moso't mosa. Tuwang tuwa naman ang tindera't naubos ang kaniyang paninda.