Photo Album

image credit sa internet

"Tuloy ka. Pagpasensyahan mo na kung makalat," wika ni Aiza bago ako talikuran. Tinungo ang limesang naghahati sa maliit na kwartong inuupahan, "Sabi ko.. tuloy ka."

Nakangiti kong pinaunlakan ang alok nya. Hinugot ko ang upuang yari sa plastik na na'sa ilalim ng lamesa. Tahimik akong nagmasid. Sa estima ko, malamang naglalaro sa isa hanggang isang libo't limang daan ang bayad sa bahay. Sapat lamang sa dalawang tao, kung aabot ng tatlo kakayanin pa. Kung apat, siguro nakatayo ang isa. Sa kanang parte ang kusina. Higit sa isang dipa ang laki. Sa kaliwa naman pader na may bintana, at sa harap ay may isa pang bintanang mas malaki. Katabi nun ang maliit an drawer. Alam kong damit ang nakalagay dahil transparent ang plastic. Walang banyo. Hindi ko alam kung nasaan. Malamang na'sa unang palapag ng paupahan. May mga larawang nakasabit. Yung unang dalawa si Aiza, yung tatlong natitira hindi ko masipat dahil sa kalumaan. Siguro parents nya.

"Matagal na kayong magkakilala ni Francis?" biglang tanong nya. Bumalik ang kaluluwa ko sa gulat.

"O-oo!" utal-utal kong sagot, "Classmate ko sya noong kolehiyo"

Ang Misyon

"Bilisan mo tumakbo! Maiiwan ka nila! Mabilis sila!"

Nagising ako sa sigaw at biglang pagtapik sa balikat ko. Marahan kong dinilat ang aking mga mata. May kadiliman ang paligid. Wala akong maaninaw na iba kundi mga sundalong walang humpay sa takbo. Takbo sila ng takbo. Hindi ko problema kung saan sila pupunta, mas problema ko pa yata kung bakit ako nandito, at anong ginagawa ko dito.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo. Hindi pa ko nakakabwelo binangga na agad ako ng sundalong kumakaripas mula sa likuran ko.

"Pre, 'di pwede ang lalampa-lampa dito! Isa lang ang makakaligtas kaya kung ako sayo simulan mo nang tumakbo!" may nakaka-inis na ismi pa itong binitiwan bago tuluyan akong talikuran.

Sinubukan ko silang gayahin. Tumakbo din ako. Yun nga lang, hindi kasing bilis tulad ng mga binti nila. Basta takbo lang ako. Sunod lang ako kung saan sila pupunta. Nakakamanghang wala akong nararamdamang pagod. Nakakapagtaka lang, sa haba ng binabaybay namin e wala pa din akong liwanag na nakikita. Natural na madilim ngunit mas naaninag pa din ako. Napansin ko ang kasabay ko na halos kasing bagal ko din ang kilos.

Distancia Amigo!

image credit to orig uploader

"Distance is a numerical description of how far apart objects are." sabi ni Wiki. May nabasa pa kong math, tsaka yung travel from point A to B, na sya namang tinuluguan ko noong nagsasayang ng natitirang hininga ang titser ko. Basta ang alam ko lang dati, ang salitang "distansya" ay yung allowance na makikita mo kapag ikaw ay lulan ng pampasaherong jeep, at matatanaw mo yung salitang "distancia amigo" o kaya naman ay kung medyo nababadtrip ka sa ka-seatmate mong kasing haba ng standard na ruler ang leeg kakadungaw sa test paper mong halos parehas lang naman kayo ng sagot. Blangko.

Pero noong makilala ko si Lena at natutong ibigin sya. Tsaka ko lang nalaman ang totoong kahulugan ng distansya. Nakakatuwang isipin na ang isang relasyon ay nagsisimula sa distansya. Tulad ng sa amin. Nagkakilala lamang kami ni Lena sa Cafeteria. Halos limang table ang layo ko sa kanya. Hindi ko alam kung paano ko didigahan o kung paano ko ma-e-express ang love at first sight ko na hindi ako nagmumukhang weirdo o tipong mag-aabot ng sobre at hihingi ng kaunting barya. Swerte nalang at dumagsa ang grupo ng mga estudyanteng babae na tatambay sa Cafeteria at mag-uusap ng tungkol sa buhay ni Mario Maurer. Napilitan tuloy akong ibigay na sa kanila ang pwesto ko para naman maganda ang bonding o pwede rin sabihing sinadya.

Quit na ko!

Umupo ako ng eksakto 1pm. Nag-type ng mga letra na bubuo sa mga salita. Mga salita na bubuo ng pangungusap, at mga pangungusap na inaasahang bubuo ng isang kwento. Isang kwento na naisip ko noong sumakay ako ng flying boat sa loob ng manila zoo. Meron bang ganun?

1:30pm, naubos yung limang pirasong yosi.. wala akong nabuo. Kung meron man, kahit 'di marunong magbasa e hindi babasahin. Sakit sa balls! Kung kailan kating-kati kang kamutin ang likuran mo e hindi mo naman maabot. Hindi eksakto pero parang ganun yung feeling. Tipong akala mo abot mo na yung gitna ng spinal cord mo tapos hindi pa din pala! Parang inulit ko lang.

Seryoso, hindi ko na talaga alam ang gagawin sa buhay este sa blog ko. Mahirap pala kapag hindi ka sana'y magpa-cute sa random post at forte mo lang talaga ang gumawa lang ng kwento na hindi naman talaga ineragalo ng niligawan mong musa noong two thousand ten pa. Syet! Ingles! Kung nakita nyo lang kung paano ko ini-wink ang hinliit ko malamang nagtae na kayo.

3:00pm, naalala ko marami akong plot na naitago sa silver na usb ko. Natuwa ako ng matagpuan ko. Muling nagbalik ang sigla sa buong katawan. Pakiramdam ko'y nakita ko na yung nawawalang manibela para makapag-drive muli ako ng keyboard. Putcha! Tatlong kwento naisulat ko! Kaso puro kalahati. Para na kong pirated na cd na kung kelan ka mapapa-indak sa bandang chorus tsaka biglang tatalon o 'di kaya e mag-i-skip sa next track.

break time..

After ng hapunan, siguro mga bandang 10pm na...Sabak ulit! Baka sakaling nakatulong yung pagbabasa ko ng e-book habang nanonood ng video clip ni Abigaile Johnson. Baka yung ambience ang kulang. Yung medyo tahimik at madilim. Yung parang ikaw na lamang ang tao at sarili mo na lamang ang kausap mo, at natutuwa ka nang pagmasdan yung mga usok na lumalabas sa bibig mo na syang tatakip sa screen ng computer mo. Panalo sa salitang "mo"

Hindi ko alam kung may hinahanap ako na bigla ko na lang naiwala, o talagang hindi ko pa nakikita. May kwento sa likod ng isip ko na naghihintay lang na humupa ang katamaran ko o sadyang guni-guni ko lang. Putek! Deep!

Mag-lilista nalang ako ng mga batas na gusto kong ipatupad kung magiging Presidente ako ng Pilipinas.

-Magkakaroon ng time management sa MRT (MRT lang, madalang ako mag LRT e. Tsaka "time management" nalang para mukhang genius) Halimbawa, eksaktong 7:00am hanggang 7:15am lang pwede pumasok ang mga pasahero. Walang pwedeng makapasok hangga't hindi pa pumapatak ng alas otso. Mababawasan ang siksikan, tulakan, nakawan, at hipuan. Sisipagin ang mga ala-tsamba na gumising ng maaga.

-Mahigpit na ipatutupad na lahat ng Domestic Helper ay dapat na dumaan sa Taekwondo, Karate, Judo, Sumo, at Ong-Bak training bago makaalis ng bansa. Panahon na siguro para malaman ng ibang lahi na hindi lang paglilinis, pagluluto, at paglalaba ang alam ng mga kababayan nating Pinay.

-Lahat ng mga walang trabaho o nahihirapag maghanap "ngunit" saksakan ng sipag ay malayang makakapag paskil ng kanilang resume/cv/bio-data sa poste, ding-ding, at bakuran ng POEA. Required sa mga malalaking kompanya na magtalaga ng mga taong susuyod sa bawat poste, ding-ding, at bakuran ng POEA para pumitas ng sandamakmak na resume/cv/bio-data. Para fair, bawat Pilipinong walang trabaho ay kailangan munang makapag paskil ng higit isang libong resume/cv/bio-data sa bawat poste, ding-ding, at bakuran ng POEA bago matanggap sa trabaho.

-Magtalaga ng mga seksing nurse sa mga pasyenteng nalulumbay. Makakatulong magpagaling ang libog. Tingin ko lang..

Marami pang iba. Yung iba, ipo-post ko nalang kapag tapos na kong mag muni-muni. Pasensya na, minsan lang ako mag-joke ng title.

-The End