Prom

Hindi na siguro kailangan ang resulta na manggagaling pa kay Madam Auring, para sabihing mutual ang feelings namin ni Judy. Hindi na din dapat magpasuri sa isang astronomer para lang malaman kung ang zodiac sign namin ay may conflict. At mas lalong hindi kailangan ng opinyon na manggagaling sa principal na hindi boto na gawin kaming mag-partner sa Mr. and Ms. United nation. Ang epektibong advice ni Rex ay mukhang sapat na.

"Timing pre, timing! Yun ang kailangan mo! Sobrang close nyo na at nasisigurado kong may gusto na din sya sa'yo."

"Mukhang malabo eh, palaging nakabantay yung bestfriend nya"

"Kung si Mary ang problema mo, at nahihiya ka kamo. May isang sagot dyan," pinilas nya ang kapirasong papel sa bulletin board. "Ito oh! Yan ang sagot!"

Public Figure

"Late kana naman, Jose!" bulyaw ni Mrs. Reyes. Kasabay ng pagtalsik ng laway ang paglipad ng kapirasong chalk sa kinatatayuan ng binata. Mabilis itong inilagan ni Jose na naging dahilan ng pag-ugong ng tawanan sa loob ng klase.

"Ma'am maaga po ako pumasok, kaso yung guard nag-power trip na naman. Mahaba na daw po ang bangs ko at kailangan ng pagupitan," depensa ni Jose matapos pulutin ang chalk sa sahig.

"Kasalanan ng guard? Alam mo naman na kasama iyan sa rules and regulation ng eskwelahan! Neat, dapat malinis tingnan. Ang itsura dapat ay kaaya-aya"

Pagkamot sa ulo ang naging tugon ni Jose matapos sulyapan ang katabing may nanglilimahid na uniporme, punkistang buhok, at may hindi kanais-nais na body odor. Nagbalik sa normal ang klase nang magsawa si Mrs. Reyes isa-isahin ang lahat ng bawal sa eskwela, at mga pwedeng suwayin paminsan-minsan.

One Morning of July - 10

(image credit kay idol Melala)

***

"Better a witty fool than a foolish wit." -William Shakespeare

Nagising ako sa aking kwarto na may nakakainis na sakit sa ulo. Dala iyon ng likidong ilang ulit ko ng isinumpa, ngunit nakakalimutang tanggihan kapag nasa harap ko na. Sa tabi ko ang babaeng wala akong ideya kung bakit nakikitulog sa aking kama. Ang babaeng may nakaka-alarmang hubog ng balakang at nakakatunaw na ganda ay walang iba kundi si July, at kung minsan ay si Marta. Kung babalik ako sa oras na wala pa ang espiritu ng alak sa aking katawan, malamang malalaman ko kung paano ko ba sya nakilala noong gabing iyon. Kung naging gigolo man ang style ko, hindi ko na alam.

Akala ko doon na matatapos ang lahat. Akala ko lang. Noong nag-aaral ako, hindi ko nagawang bigyan ng definition ang salitang soulmate, dahil sa paniniwalang hindi ako naniniwalang may ganoong sistema ang pag-ibig. Pero 'di yata kami nagkaintindihan ni kupido. Walong oras lang nakalipas, kasama ko na ulit ang babaeng may magic na bitbit ang bawat ngiti. Nagising ulit akong kasama sya, and the rest.. Parang ayokong isama sa history ng buhay ko.

"Sunday, 8pm.."

"Late na naman sya.." bulong ko.

Nat Anader Lab Istori

(image credit to layoutsparks[dot]com)


Sa apat na taong pagsasama namin ni Fatima, kahit sa panaginip ay hindi ko man lang nakitang maghihiwalay din pala kami. Nagulat din ako sa bilis ng pangyayari. Parang bula lang na matapos palubohin, sa isang ihip lang ng hangin ay bigla nalang maglalaho sa paningin.

Nasayang ang mga matatamis na salita na pwede na sanang alternative para sa may mga diabetis. Marami din ang nanghinayang at hindi makapaniwala. May mga sundot pang kulang nalang daw ay ang basbas ng simbahang katoliko. Pero ano bang magagawa ko, kung hanggang doon lang ang kaya ko?

"Saang derma mo ba pinagawa yang mukha mo?!" sigaw ni Fatima sa kabilang linya. "Kahit pimples ay mahihiyang tumubo dahil sa kapal! Nakuha mo pang tumawag ha?"

"Makinig ka muna please!"

"No! Paul, kahit anong paliwanag mo never kitang maiintindihan!" pinutol ko na ang usapan bago ko pa marinig lahat ng masasakit na salitang sa teleserye lamang nararapat.

One Morning of July - 9

(image credit to idol Mela)

***

Naalala ko yung palaging singit ni Atay-Atayan sa isang eksena sa John and Marsha. Walang pinagkaiba sa biglang pagsulpot ni Nancy. Halos mangawit ang leeg ko, tapos bigla lang mapuputol. Nabitin ang kissing scene na sana'y tatalo pa sa dami ng participants sa lovapalooza. Ang sakit sa balls, este bangs.

"Kanina ka pa ba dyan?" singit ko na parang walang alam.

"Hindi naman" mabilis nyang sagot. Ibinaling ang tingin kay Marta na biglang naging abala sa paghahalungkat ng kung ano. "Sorry ha, hindi ko talaga sadya" mahina nyang bulong. Napakamot nalang ako.

Minsan naiisip kong parang hindi insidente ang mga pangyayari. Nitong mga nakaraang araw, parang madalas na ang koneksyon naming tatlo. Mula kwentuhan hanggang sa mga eksenang tulad nito. Hindi naman nakapagtataka, dahil sa isang company lang umiikot ang mundo naming tatlo. Basta may something weird na hindi naman sosobra sa x-files series. Ang pagdating ni Nancy ay expected na pala. Pero tila may mga bagay na gumugulo sa isip ko, at nagsasabing hindi ito tulad ng rice cooker na una sa listahan na matatanggap mo kung ikaw ay ikakasal. In short, sobra ako sa kape.


"Thanks, Nancy!" nakangiting wika ni Marta matapos iabot ang ilang dokumentong hiniling daw ni Mr. Reonico. Yun daw ang dahilan kaya sya naligaw.

"Sasabay nalang ako sa kanya!" paalam ko.

"Tangina pigilan mo ko!" bulong ko sa sarili.

"Sige, ingat kayong dalawa!" nakangiting sagot nya.

Badtrip! Inakala kong pipigilan nya ko sa pag-alis. Tama nga namang wag mag-expect, pero sa tingin nya palang alam kong may gusto pa syang sabihin or anything. Wala akong naisagot. Labis ang panghihinayang ko. Buo na sana ang plano kong sabihin na sa kanya ang nararamdaman ko. Nagpuyat ako para sa cheesy lines na hindi corny, tapos 'di ko man lang napakinabangan. Ang hirap ng ganitong sitwasyon lalo't sa tulad ni Marta na hindi ko man lang alam kung saang parte ng utak nanggagaling ang kanyang pag-iisip.

5, 10!

(image credit to orig uploader)

Sampung segundo lang ang kinailangan ko para balikang muli ang sampung taong ala-ala na akala ko'y kasama ng naging pataba sa lupa. 

"Wala kang pinagbago.." bulong ko.

"Ikaw din.." gamit ang dalawang braso mas humigpit pa ang yakap nya sa akin. "Iba talaga kapag tadhana ang naglaro"

Hinalikan ko sya sa pisngi. Tanda iyon ng nararamdaman kong parang korupsyon lang na hindi mamatay-matay. Pumikit naman sya. At ang ngiti sa kanyang labi ay palatandaang masaya sya sa muli naming pagkikita.

Namilog ang kanyang mata. Pilit pinapalapad ang kanyang tenga para abangan ang sunod kong sasabihin. Alam kong sa expression ng kanyang mukha ay naroon ang pagnanais na sabihin kong muli ang mga bagay na aksidenteng nabanggit ko lamang noon.

Noong mga araw na uso sa high school ang larong 5,10.


"5, 10!" sigaw ni Pinky.

Ube, Munggo, Kamote, Langka, Gatas, Sago, Pinipig, Letse! Halo-halo ang pakiramdam ko nang maramdaman ko ang yakap nya mula sa aking likuran. Sa edad na trese anyos, parang hindi ko pa alam kung paano i-appreciate ang ganung kasiyahan lalo't sa ultimate crush ko pa mismo nanggaling.

"Paano yan? Kayo naman ang taya!" pagyayabang nya pa.

"Daya! Nag taym pers ako!" hirit ko.

"Tumakbo ka ulit! Kapag nahuli pa ulit kita, ibig sabihin mabagal ka talaga tumakbo!"

Hindi na naman siguro kailangang ipamukha nya pa sa buong eskwelahan kung gaano ako kabagal sa pagtakbo. Ang totoo kasi talagang medyo binagalan ko pa ang bawat hakbang ng napansin kong sya ang nasa likod ko. Hindi ako nagkamali sa pag-calculate. Panalo ang istilo ko. Kahit planado, na-enjoy ko naman yung sandaling niyakap nya ang katawan ko. Isinulat ko iyon sa slumbook sa tanong na happiest moment.