Drama

image credit to orig uploader

"Si Erwin nga pala," biglang singit ni Carla sa kalagitnaan ng kulitan ng kanyang mga tropa, "Boyfriend ko"

"Hello, hello sa inyo!" segunda ko naman.

Panandaliang natahimik ang kanina'y nag-aagawang boses ng magkakaibigan. Kung hindi pa tatayo ang isa para kamayan ako wala din sigurong papansin sa mukha kong pang neutral lang ang dating. Commoner ba.

"Mae, nga pala!" nakangiti nyang bati sabay shake hands sakin. Kinindatan si Carla sabay siko sa tagiliran. "Bilis ng kapalit ha!"

Natawa lang ako. Alam ko kasing joke yun kahit may suntok ng reyalidad. Kahit siguro sino ay hindi maniniwala sa biglaang relasyon namin ni Carla. Kaka-break lang nila ng tatlong taon nyan nobyo, kahapon. Ang totoo pa nga eh, napadaan lang ako sa tapat ng bahay nila. Akala ko nagpa-praktis lang sya umiyak para sa bago nilang stage play sa school, pero nang may sipon ng kasama, alam kong seryoso na ang lahat.

Netizen's Choice Awards 2012

NETiZEN'S Choice Awards 2012
Bloggers' Choice for the Most Favorite TV Station


Wala akong interes sa telebisyon. Kung haharap ako sa apat sa sulok nito dalawang bagay lang ang posibleng ginagawa ko. Una, nanonood ng movie. Pangalawa, nanonood ng porn. Kung sasakay ako ng jeep at sisingilin ako ng mas mataas na bayad baka mapaaway bumaba ako. Sa mga kachismisan ko lamang sa tindahan ng lola ko noon nalalaman na may discount na pala ang senior citizen sa sogo jeep. Mamimigay na pala ng condom sa pinakamalapit na eskwelahan center sa amin at bababa ang palitan ng dollar pero tatas ang presyo ng langis. In short, maraming salamat sa internet.

Enwey, ang boto kong mas importante pa ang love life ng bading ay para sa.. 

ABS-CBN ching!


Reasons: Kras ko si Eula Valdez, Julia Montes, Kris Aquino at yung mga nagseseksihang dancers ng Wowowee.



Salamat kay Sir Richard ng LionHearTV, tumatanggap ako ng bibingka tuwing december.


Pers Taym [R18]

Suot ang bagong biling underwear, buong puso kong nilundag ang bahay nila Jen mula sa amin. Lahat halos ng kasabay ko sa pampasaherong dyip ay nagtataka. May napapailing at may bakas sa mukha ang pagpipigil ng tawa. Paulit-ulit ang ginawa kong pagbasa sa text message nyang nagpalapad ng aking ngiti. Nagalit pa si ermats nang hindi ko nabigyang pansin ang inihanda nyang agahan.

"Mon, umalis na sina Mommy at Daddy," text nya.

Sa wakas, hindi na ko magtitiyaga sa mga pahina ng FHM. Sa maliit na screen ng aking cellphone, at sa mga tumatalon talon na DVD. Sa ika-dalawang anibersaryo namin ni Jen, sa wakas, napagbigyan na din ang aking hiling na tapusin na namin ang aming pagiging virgin. Matatapos na ang aking pagiging curious sa larangan ng sex.

Nagbabalak na sana akong mag-shift ng gerlpren kung aabot pa kami ng isang araw matapos ang second anniversary. Mabuti nalang ang nagets nya kaagad ang pahiwatig ko matapos kong himas-himasin ang bibilugin nyang hita noong nakaraang linggo sa park. Alam na siguro ang takbo ng isip ko. Pag-iisipan pa ang tipid nyang sagot, kahit halos nawawala na ang itim sa kanyang mga mata sa tuwing kinikiliti ko sya sa batok.

"Pasok ka," bungad nya. Dinampot ko muna ang nalaglag kong mga mata matapos makitang manipis na daster lamang ang kanyang suot. "Juice? Kape? Coke?"

"Coffee, diet"

"Loko!"

At Last


Sapat na ang paglagpas ng buhok sa aking mga balikat para sukatin ang dalawang taon. Kung hindi pa babawasan ang makapal na balbas sa aking pisngi at baba, hindi ko siguro makukuha ang tiwala ng tauhan ng NAIA para papasukin ako sa arrival. Kasabay ng paglapag ng eroplano ay ang pagtaas naman ng aking ngiti. Kulang ang dalawang pakete ng chewing gum para tanggalin ang nerbyos na nagsisimulang mabuo.

Mapapalampas ko ang paboritong noon time show sa syete, pero hindi ang pagbabalik ni Dennise. Gusto kong ang unang makita nya ay ang huling taong iniwan nya noong umalis sya. Inilalarawan ko sa isip ang kanyang ngiti na alam kong hindi magbabago kahit ilang end of the world na prediction pa ang dumaan.

"Tulungan na kita!" alok ko sa kanya. Hindi pa sya sumasagot mabilis ko ng naagaw ang kanyang maleta. "Kumusta ang byahe?"

"Nakakapagod din pala ang maupo," tulad ng madalas nyang gawain, pinaikot nya muna ang kanyang braso sa aking bewang, bago suriin kung nadagdagan na naman ba ang height ko. "Kaunti lang pala nadagdag"

One Morning of July - 13

image credit kay idol Melala

***

For Once in My Life ang tugtog sa FM radio sa loob ng bus na kinanta ng Spiral Staircase, na isa sa old school na kanta na paborito ko kahit paano. Hindi ko alam kung nakikisama ang DJ o timing lang talaga. Kanina lang parang hindi maubos ang enerhiya sa katawan ni Marta sa sobrang excited. Sa lahat naman ng nagtanan sya pa yung hindi kakikitaan ng takot. At sa sobrang excited, hindi pa umabot ng isang minuto nakatulog na sya kaagad sa byahe. Tahimik at payapa ang kanyang mukha na pasimple kong tinititigan habang nakapatong ang kanyang ulo sa aking balikat. For once in my life, naramdaman kong may nangangailangan din pala ng isang tulad ko, kahit pa gawing unan lang ang aking balikat, hindi na maipinta ang saya saking corny na mukha.

Kung tutuusin mas mabilis pa sa kaning niluwa kapag nalamang mainit ang relasyon namin ni Marta. Marami akong hindi alam sa kanya, at malamang ganun din sya sa akin. Parang noong unang kita namin, sa isang iglap lang katabi ko na sya. Kapag naiisip ko ang mga ginawa ko noon para makuha ang loob nya, natatawa nalang ako. Idagdag pa ang pag-iisip ko sa dalawang katauhan nya na naging mabisang biro na kahit tawanan ko ay medyo nakakadismaya.

Patalim


Bakas sa mga mata ng kanyang unang biktima ang takot. Kahit hindi ito magsalita ay sinasabi naman nito na huwag ituloy ang binabalak. Hindi nagpadaig si Allan. Isang hagod sa lalamunan lang ang kanyang ginawa para lunukin lahat ng pag-aalinlangan. Ipinikit nya ang kanyang mga mata, dahilan para hindi na sya dapuan pa ng awa. Tatlong sunod-sunod na saksak sa tagiliran ng lalaking sa tingin nya'y sasagot sa kanyang malaking pasanin sa buhay.

"Pasensya na po," maluha-luha ang kanyang mata. Pilit pinipigilan ang emosyong tatalo sa kanya. "Mahal ko lang ang aking anak, kailangan nyang mabuhay"

Maingat nyang itinabi ang katawan ng biktima sa madilim na parte ng kalsada, na sa mga oras na yun ay tila walang taong dumaraan. Pinikit ang mata nito ng makitang nakadilat pa. Mabilis nyang kinalas ang mamahaling relos, kwintas, wallet, at kahit ang wedding ring ay hindi nya pinalagpas. Tahimik na nilisan ni Allan ang lugar, at siniguradong walang nakapansin sa kanya bago sumakay sa paparating na tricycle.

"Saan tayo boss?" magalang na tanong ng driver.

"Sa Mabini Hospital po manong,"

Puting Polo

"Maigi pa ang aso kahit pagtahol lang ang alam, eh may silbi! Ikaw, wala! Lumayas ka!!"

Ang paglalapat ng labi ng pinto sa aking kwarto ang nagbigay katahimikan sa ginagawang eskandalo ni Inay. Binuksan ko ang lumang dvd player para masapawan ang kanyang tinig. Inihanda ko ang aking sarili. Inilagay ko ang iilang gamit sa aking bag, at saka umupo para isuot ang aking sapatos. Tumayo ako ng deretso bago humarap sa salamin. Huminga ng malalim.

"Nasaan na kaya si Eunice?" wika ko sa sarili. Hinahaplos ang laylayan ng lumang puting polo na nakasabit sa bintana ng aking kwarto.

"Lumayas ka!! Layas!!!"

One Morning of July - 12

(image credit kay idol Melala)

***

Hindi ko gusto ang biglaang pagdilim ng langit. Humakbang lang ang mga paa ko palabas ng pinto, parang biglang nagalit ang panahon. Pero kung may pinaka-aayawan akong bagay, siguro dabest na ang biglang pagdating ng mga magulang ko. Alam kong mas malala pa sa paparating na bagyo ang dala nilang perwisyo. Maraming beses na kong tumakas sa gusto nilang mangyari sa akin, pero para silang nag-aalok ng promo na kahit buhusan mo ng laway ay babalik din kinabukasan. Tuluyan ng umulan.

"Three minutes, nariyan na ko.." pagtatapos ko. Sinilip ko muna kung baha ang tatapakan ko bago ako bumaba ng taxi. Dumiretso ako sa loob ng terminal bago pa lumaki ang patak ng ulan.

"Babyyy!!" napunit ang mukha ko. Si ermats ang sumalubong sa akin. Kasunod si erpats na may kakaibang ngiti sa labi. Kakakilabot ang magulang ko. Weird pa sila kay Marticia and Gomez.

Hiling

para kay JM

"Naririnig nya kaya ang bawat dasal natin? Nakakarating kaya ang mga nais nating iparating? Sa tingin mo?" sunod-sunod na tanong ni Sandy sa asawang si Anton.

"Alam ng diyos ang lahat ng bagay. Baka hindi talaga para sa atin ang ating hiling," sagot ni Anton. "Baka may iba pa syang balak para sa atin."

"Four years Anton, four years.." pagkasabi'y tumayo ito sa pagkakahiga. Gamit ang kumot ginawa nya itong panakip sa hubong katawan.

Napapikit na lamang si Anton. Wari'y ayaw ng marinig pa ang reklamo ng asawa. Hinaing na mahigit ilang taon na nyang naririnig bago ipikit ang mga mata sa gabi. Palaging ang pagdarasal na lamang ang nagiging tugon kapag nagsisimula ng mag-sentimyento ang kabiyak. Paniniwalang mabibigyan sila ng anak sa tulong ng taimtim na panalangin, salungat naman sa katotohanang hindi na talaga sila maaaring mabigyan ng supling, dahil sa asawang may depekto.

A Pizza Story


"Kahit kailan hindi ko pwedeng ipagpalit ang Hawaiian Feast sa Pepperoni. Alam mong paborito ko yan Alex," paliwanag ko sa babaeng tinatakpan ng suot na cap ang mukha. Pilit binibida sa akin ang promo. Nang banggitin ko ang kanyang pangalan ay bahagyang nawala ang ngiti sa kanyang labi.

"Family size po ba, Sir?" diet nyang sagot na tila napako ang mata sa mga numerong digital.

"Solo lang. Wala pa naman akong asawa't anak. Kamusta na ba?" pangungulit ko.

Ipinatong ko ang dalawang kamay ko sa counter. Diskarte yun para mapansin nyang wala pang kapirasong gintong alahas sa daliri ko. Hindi pa ko sumasablay sa ganyan, kaya ng tapunan nya ng tingin ay biglaan akong napangiti.

"Small world no? Dito lang pala kita makikita."

"It's a big world para sa akin noong panahong hinanap kita" sagot nya.

Fire Exit

Nabigla ako sa maagang pagpasok ni Sherwin na kadalasan ay palaging isang oras na late. Naabutan ko syang naglilinis ng kanyang cabinet sa pribadong kwarto na para lamang sa mga empleyado. Tinapik ko sya sa balikat at nginitian, ngunit hindi sya nagsukli ng anumang reaksyon. Malungkot at nakakabahala ang kanyang anyo na hindi naman bago sa kanya, dahil sa gabi ang kanyang duty bilang karelyebo kong gwardya sa isang private company.


"Resign na ko bro," mababaw ang kanyang tono.

Nagulat ako sa pahayag nya. Isang buwan na kaming magkasama, at ni isang reklamo ay wala akong narinig galing sa kanya. Liban nalang ngayon. Kapansin-pansin din ang biglaang pagbagsak ng kanyang pangangatawan at paglubog ng kanyang mga mata.

Hindi na sya nagsalita. Tulad ng ginawa ko, tinapik nya ko sa balikat at niyakap. Gusto ko sanang mag-usisa, kaso mukhang personal ang isyu.

"Sabi ni boss, darating daw ang kapalit ko bukas. Kailangan mong mag-straight ngayon." wika nya bago isara ang pinto.

One Morning of July - 11

(image credit kay idol melala)

***

Magic. Sa mga oras na 'to para akong batang giliw na giliw sa panonood ng mahika. Ang pagsasabing mahal nya ko ay katumbas ng pagpapalabas ng kuneho sa hat. Naaliw ako sa part na kung paano nagkasya ang kuneho sa loob. Parang noong sinabi nyang mahal nya ko, hindi ako makapaniwalang ang mukhang kunehong tulad ko ay may puwang sa puso nya. Nagulat ako. Natuwa. Sa iilang pirasong salita lang na-stuck na ko. Parang abrakadabra. Automatic napangiti ako. Pero katulad ng mahika, napaisip ako kung totoo ba yun o hindi. Nagtatalo sa isip ko kung part pa ba ng plano nya ang pagsasabing mahal nya ko, o kung mabisa lang talaga ang dimple ko. Hindi ko magawang maniwala ng buo sa isang mahikang alam kong may kakambal na pagbabalat-kayo. Si July ay parang isang magic show. Package ng tuwa, saya, at pakikipaglokohan.

"Noel, sorry.." napakayuko sya bago lumabas ang sorry sa bibig nya. Ewan ko lang kung iiyak sya at ayaw nyang ipakita. "Wala akong choice."

"Hindi ko na alam ang gagawin ko. Noong time na nalaman ko ang plano ni Dad, sinubukan ko na lahat ng paraan para pigilan pero hindi sya nakikinig." dugtong nya.

"If everything else fails, mayroong Noel?"

Prom

Hindi na siguro kailangan ang resulta na manggagaling pa kay Madam Auring, para sabihing mutual ang feelings namin ni Judy. Hindi na din dapat magpasuri sa isang astronomer para lang malaman kung ang zodiac sign namin ay may conflict. At mas lalong hindi kailangan ng opinyon na manggagaling sa principal na hindi boto na gawin kaming mag-partner sa Mr. and Ms. United nation. Ang epektibong advice ni Rex ay mukhang sapat na.

"Timing pre, timing! Yun ang kailangan mo! Sobrang close nyo na at nasisigurado kong may gusto na din sya sa'yo."

"Mukhang malabo eh, palaging nakabantay yung bestfriend nya"

"Kung si Mary ang problema mo, at nahihiya ka kamo. May isang sagot dyan," pinilas nya ang kapirasong papel sa bulletin board. "Ito oh! Yan ang sagot!"

Public Figure

"Late kana naman, Jose!" bulyaw ni Mrs. Reyes. Kasabay ng pagtalsik ng laway ang paglipad ng kapirasong chalk sa kinatatayuan ng binata. Mabilis itong inilagan ni Jose na naging dahilan ng pag-ugong ng tawanan sa loob ng klase.

"Ma'am maaga po ako pumasok, kaso yung guard nag-power trip na naman. Mahaba na daw po ang bangs ko at kailangan ng pagupitan," depensa ni Jose matapos pulutin ang chalk sa sahig.

"Kasalanan ng guard? Alam mo naman na kasama iyan sa rules and regulation ng eskwelahan! Neat, dapat malinis tingnan. Ang itsura dapat ay kaaya-aya"

Pagkamot sa ulo ang naging tugon ni Jose matapos sulyapan ang katabing may nanglilimahid na uniporme, punkistang buhok, at may hindi kanais-nais na body odor. Nagbalik sa normal ang klase nang magsawa si Mrs. Reyes isa-isahin ang lahat ng bawal sa eskwela, at mga pwedeng suwayin paminsan-minsan.

One Morning of July - 10

(image credit kay idol Melala)

***

"Better a witty fool than a foolish wit." -William Shakespeare

Nagising ako sa aking kwarto na may nakakainis na sakit sa ulo. Dala iyon ng likidong ilang ulit ko ng isinumpa, ngunit nakakalimutang tanggihan kapag nasa harap ko na. Sa tabi ko ang babaeng wala akong ideya kung bakit nakikitulog sa aking kama. Ang babaeng may nakaka-alarmang hubog ng balakang at nakakatunaw na ganda ay walang iba kundi si July, at kung minsan ay si Marta. Kung babalik ako sa oras na wala pa ang espiritu ng alak sa aking katawan, malamang malalaman ko kung paano ko ba sya nakilala noong gabing iyon. Kung naging gigolo man ang style ko, hindi ko na alam.

Akala ko doon na matatapos ang lahat. Akala ko lang. Noong nag-aaral ako, hindi ko nagawang bigyan ng definition ang salitang soulmate, dahil sa paniniwalang hindi ako naniniwalang may ganoong sistema ang pag-ibig. Pero 'di yata kami nagkaintindihan ni kupido. Walong oras lang nakalipas, kasama ko na ulit ang babaeng may magic na bitbit ang bawat ngiti. Nagising ulit akong kasama sya, and the rest.. Parang ayokong isama sa history ng buhay ko.

"Sunday, 8pm.."

"Late na naman sya.." bulong ko.

Nat Anader Lab Istori

(image credit to layoutsparks[dot]com)


Sa apat na taong pagsasama namin ni Fatima, kahit sa panaginip ay hindi ko man lang nakitang maghihiwalay din pala kami. Nagulat din ako sa bilis ng pangyayari. Parang bula lang na matapos palubohin, sa isang ihip lang ng hangin ay bigla nalang maglalaho sa paningin.

Nasayang ang mga matatamis na salita na pwede na sanang alternative para sa may mga diabetis. Marami din ang nanghinayang at hindi makapaniwala. May mga sundot pang kulang nalang daw ay ang basbas ng simbahang katoliko. Pero ano bang magagawa ko, kung hanggang doon lang ang kaya ko?

"Saang derma mo ba pinagawa yang mukha mo?!" sigaw ni Fatima sa kabilang linya. "Kahit pimples ay mahihiyang tumubo dahil sa kapal! Nakuha mo pang tumawag ha?"

"Makinig ka muna please!"

"No! Paul, kahit anong paliwanag mo never kitang maiintindihan!" pinutol ko na ang usapan bago ko pa marinig lahat ng masasakit na salitang sa teleserye lamang nararapat.

One Morning of July - 9

(image credit to idol Mela)

***

Naalala ko yung palaging singit ni Atay-Atayan sa isang eksena sa John and Marsha. Walang pinagkaiba sa biglang pagsulpot ni Nancy. Halos mangawit ang leeg ko, tapos bigla lang mapuputol. Nabitin ang kissing scene na sana'y tatalo pa sa dami ng participants sa lovapalooza. Ang sakit sa balls, este bangs.

"Kanina ka pa ba dyan?" singit ko na parang walang alam.

"Hindi naman" mabilis nyang sagot. Ibinaling ang tingin kay Marta na biglang naging abala sa paghahalungkat ng kung ano. "Sorry ha, hindi ko talaga sadya" mahina nyang bulong. Napakamot nalang ako.

Minsan naiisip kong parang hindi insidente ang mga pangyayari. Nitong mga nakaraang araw, parang madalas na ang koneksyon naming tatlo. Mula kwentuhan hanggang sa mga eksenang tulad nito. Hindi naman nakapagtataka, dahil sa isang company lang umiikot ang mundo naming tatlo. Basta may something weird na hindi naman sosobra sa x-files series. Ang pagdating ni Nancy ay expected na pala. Pero tila may mga bagay na gumugulo sa isip ko, at nagsasabing hindi ito tulad ng rice cooker na una sa listahan na matatanggap mo kung ikaw ay ikakasal. In short, sobra ako sa kape.


"Thanks, Nancy!" nakangiting wika ni Marta matapos iabot ang ilang dokumentong hiniling daw ni Mr. Reonico. Yun daw ang dahilan kaya sya naligaw.

"Sasabay nalang ako sa kanya!" paalam ko.

"Tangina pigilan mo ko!" bulong ko sa sarili.

"Sige, ingat kayong dalawa!" nakangiting sagot nya.

Badtrip! Inakala kong pipigilan nya ko sa pag-alis. Tama nga namang wag mag-expect, pero sa tingin nya palang alam kong may gusto pa syang sabihin or anything. Wala akong naisagot. Labis ang panghihinayang ko. Buo na sana ang plano kong sabihin na sa kanya ang nararamdaman ko. Nagpuyat ako para sa cheesy lines na hindi corny, tapos 'di ko man lang napakinabangan. Ang hirap ng ganitong sitwasyon lalo't sa tulad ni Marta na hindi ko man lang alam kung saang parte ng utak nanggagaling ang kanyang pag-iisip.

5, 10!

(image credit to orig uploader)

Sampung segundo lang ang kinailangan ko para balikang muli ang sampung taong ala-ala na akala ko'y kasama ng naging pataba sa lupa. 

"Wala kang pinagbago.." bulong ko.

"Ikaw din.." gamit ang dalawang braso mas humigpit pa ang yakap nya sa akin. "Iba talaga kapag tadhana ang naglaro"

Hinalikan ko sya sa pisngi. Tanda iyon ng nararamdaman kong parang korupsyon lang na hindi mamatay-matay. Pumikit naman sya. At ang ngiti sa kanyang labi ay palatandaang masaya sya sa muli naming pagkikita.

Namilog ang kanyang mata. Pilit pinapalapad ang kanyang tenga para abangan ang sunod kong sasabihin. Alam kong sa expression ng kanyang mukha ay naroon ang pagnanais na sabihin kong muli ang mga bagay na aksidenteng nabanggit ko lamang noon.

Noong mga araw na uso sa high school ang larong 5,10.


"5, 10!" sigaw ni Pinky.

Ube, Munggo, Kamote, Langka, Gatas, Sago, Pinipig, Letse! Halo-halo ang pakiramdam ko nang maramdaman ko ang yakap nya mula sa aking likuran. Sa edad na trese anyos, parang hindi ko pa alam kung paano i-appreciate ang ganung kasiyahan lalo't sa ultimate crush ko pa mismo nanggaling.

"Paano yan? Kayo naman ang taya!" pagyayabang nya pa.

"Daya! Nag taym pers ako!" hirit ko.

"Tumakbo ka ulit! Kapag nahuli pa ulit kita, ibig sabihin mabagal ka talaga tumakbo!"

Hindi na naman siguro kailangang ipamukha nya pa sa buong eskwelahan kung gaano ako kabagal sa pagtakbo. Ang totoo kasi talagang medyo binagalan ko pa ang bawat hakbang ng napansin kong sya ang nasa likod ko. Hindi ako nagkamali sa pag-calculate. Panalo ang istilo ko. Kahit planado, na-enjoy ko naman yung sandaling niyakap nya ang katawan ko. Isinulat ko iyon sa slumbook sa tanong na happiest moment.

Inlab si Mariel

(image credit to orig uploader)

Si Mariel inlab na naman. Parang kahapon lang hindi maubos-ubos ang luha sa mga mata. Hanggang tanghaling tapat lang ang love story nila ng huli nyang boyfriend at ngayon parang xmas light kung kumutitap ang kanyang mga mata sa bagong salta sa eskwela. Kung may sukob sa pagiging brokenhearted siguro'y puro malas na ang inabot nya.

"Masama bang magmahal agad?" narinig ko pang bulong nya kay Ella. Hindi nga yata bulong yun, dahil kahit ang lalaking nakaupo sa harapan ko ay napalingon din.

"Hindi masama! Ang masama ay masaktan ng maraming beses" pangaral ni Ella. Ilang beses ko ng narinig iyon. Ang huli ay kahapon lang.

"Anong magagawa ko, eh mabilis lang akong mahulog"

"Ewan ko sayo! Ang bilis mo ngang mahulog, kaya madalas kang mauntog!" giit ni Ella. Hindi na mabilang kung ilang ulit umiling ang ulo. "Ang problema lang hindi ka natatauhan kahit makapal na ang bukol mo sa ulo"

Paikot-ikot. Pabalik-balik. Kung masasaktan sya mamaya o sa susunod na araw hindi na ko magtataka kung sa darating na mga araw ay may puso na naman sa background nya.

Hindi ko kasalanan kung marinig ko ang mga bagay-bagay tungkol kay Mariel. Mas dapat pang sisihin ang titser kong madalas sumunod sa alphabetical arrangement ng klase. Noong isang linggo nga natawa ako, dahil sa dalawang lalaki sya umiyak. Naisipan pang kumuha ng backup. Dahilan nya na kung iwan sya ng isa, ay may isa pa syang maiiwan. Ang classic lang nagkagustuhan ang dalawang kasintahan nya. Ewan ko ba. Magulo talaga ang mundo. Malas lang si Mariel at paborito syang dalawin ng kamalasan.

"Sorry! Hindi ko sadya!"

"Okay lang! Kasalanan ko hindi kita napansin sa pagmamadali.."

"No! It's my fault.."

"Sige na nga payag na ko.. Kaso paano ko naman tatanggapin ang sorry sa taong hindi ko alam ang pangalan?" si Mariel.

"Nestor! Nes nalang.."

Natawa na lang ako. Hindi talaga nagbago ang diskarte nya. Palay pa ang lumapit sa manok. Buhok nalang ang pagitan pwede na syang tawaging desperada. Nakakatuwa talagang panoorin ang love life ni Mariel. Para bang mga joke lang ni Bertud na kahit ilang ulit kong marinig ay natatawa pa din ako.

Bigla silang nawala sa canteen. Hindi ko alam kung saan sila napadpad o kung saang pader tumagos. Ang tanda ko lang nakangiti silang dalawa habang pinagsasaluhan ang tanghalian. Kung anong mangyayari ay hindi ko na din alam. Ang pag-iyak ni Mariel mamayang uwian o bukas ang nasisigurado ko lang. Repeat chorus till fade..

Si Mariel inlab na naman sa lalaking Nes nalang daw ang itawag sa kanya. Parang kahapon lang hindi maubos-ubos ang luha sa mga mata. Hanggang tanghaling tapat lang ang love story nila ng huli nyang boyfriend at ngayon parang xmas light kung kumutitap ang kanyang mga mata sa bagong salta sa eskwela.

Hindi ako nagkamali.

Basa na naman ang magkabilang pisngi nya nang madatnan ko sya sa hagdan. Walang pinagkaiba. Pupuno na naman ng dam ang kanyang mga luha. Huminto ako at inabot sa kanya ang panyo.

"Baka gamit na to ha!" nakuha pang magbiro.

"Extra ko yan. Kung gusto mo sayo nalang.."

"Kung magsalita ka parang siguradong tatanggapin ko"

"Swerte ang panyong yan. Nagpapahinto daw ng iyak.." ngumiti sya.

"Ano ulit pangalan mo?"

"Secret muna! Sasabihin ko lang kapag pumayag kang ihatid kita sa inyo ngayon.."

"Sige.." mahinahon nyang sagot "Mariel nga pala!"

"I know.."

-End


One Morning of July - 8

(image credit to melala)

***

Peace on Earth..

Sobrang imposible! Ganun ko pwedeng ilarawan kung gaano ka-imposible na magkakaroon ng July at Noel na tambalan. Para bang joke na sa sobrang lalim ay hindi magawang tawanan ng mga makakarinig. Kung may hihigit pa sa drama ng tubig at langis, siguro makukuha namin ang titulo ng top 1. Marami na kong na-experience pagdating sa pakikipag-relasyon. Kung naging malabo ang mga nauna, paano pa kaya sa isang babaeng hindi mo malaman kung ano talaga ang pagkatao?

Pilit kong hinahanap kung may instant exit para instant ko din syang palalayasin sa isip ko, kaso wala. May malaking billboard sya na pilit tumatakip sa dalawang mata ko. Nakaharang ang kanyang ngiti kahit saan ako tumingin. Linsiyak! Sana kasing dali lang ng relationship status ng facebook ang pakikipag-relasyon, na kung may relationship request ka sa kanya at na-approved naman nya. Prente! May girlfriend kana sa kaunting pindot lang, hindi pa nabawasan ang laman ng iyong bulsa.

"Kasalanan mo 'to Nancy!" bulong ko sa sarili. Ilang atras-abanteng hakbang pa ang ginawa ko.

"Hindi! Kasalanan ko 'to eh!" paninisi ko sa sarili.

"Reonico Residence" ang ibinibida ng doorbell na nasa harap ko. Feeling ko kumikindat ang apat na kanto nito at nagsasabing pindutin mo ako. Isang oras na kong nakatayo sa labas ng bahay. Hindi ko nga alam kung may July o Marta akong makikita. Basta pumayag nalang akong utuin ni Nancy na subukan ko daw ang surprise visit. Effective daw yun sa mga taong may tinatago, pero hindi sa mga nagtatago lang sa pinagkakautangan.

Noong una ayoko pa. Nag-iisip palang kasi ako ng dahilan eh parang ilang beses ng nagamit ang lumalabas na linya. Kung magkikita man kami, hindi ko din alam kung anong una kong sasabihin. Paano kung si Mr. Reonico ang tao sa likod ng pinto? Ako pa ang na-surprise sa surprise visit na ginawa ko. Magulo ang set-up. Magulo pa sa abstract na ginuhit ng isang bata.

"Malalaman mo lang ang lahat kung mabibisto mo sya sa actual!" ang mahiwagang linya ni Nancy.

"Sa tingin mo ba magsasabi na sya ng totoo?" ang sagot kong tagos pa sa langit ang paniniwala.

"Walang mawawala kung susubukan mo di ba? Tsaka ang tao kapag nasa state na nahuli mawawalan na sya ng dahilan para magsinungaling pa" support nya para tuluyan akong maging believer.

"May point ka nga.." ako sa estadong isang daang porsyenteng naniwala.

"Hindi ba tama ako? Oh, eto address! Kinulit ko pa si Ma'am Aileen para dyan" nakapaghanda na pala ang babaeng may talent sa pangungumbinsi.

Parang nakikita ko si Nancy na tumatawa sa mga oras na to. Tumutulo ang pawis ko kahit malamig ang hangin at may bahagyang ambon. Pero nandito na ko. Walang plan B na suggestion ang babaeng nagpahamak sa akin. Kabado kong pinindot ang nakangising doorbell habang tinatawag ang mga pangalan ng kilala kong santo. A to Z, at known hanggang sa forgotten.

Dalawa, tatlo, limang minuto. Walang nagbukas ng gate. Lalo pang bumilis ang rotation ng dugo ko sa buong katawan ng muli kong pinindot ito. Nakiramdam ako. Malikot pa sa dalawang pusang naghahabulan ang mga mata ko.

Nakahinga lang ako ng maluwang ng biglang lumaki ang mga patak ng ulan. May excuse na ko kay Nancy kung sakaling magtanong sya kung anong resulta. Makakaiwas din ako sa posibleng ikapahamak ko kung si Mr. Reonico ang taong haharap sa akin. Higit sa lahat mas maganda siguro kung magsinungaling nalang ako, at sabihing walang nagbukas ng gate.

Aatras na sana ako nang may malakas na busina na gumulat sa akin.

"May hinahanap ka ba?!" wala naman akong parkinson's disease pero sa boses palang ng babaeng nagsalita ay nakalimutan ko yata kung paano gumalaw. Yung dalawang paa ko tila na-inlab nalang bigla sa kinatatayuan ko.

"Naligaw ako eh! na-stranded sa lakas ng ulan.. Bahay nyo?" hindi ko alam kung matatawa ba ko sa palusot ko habang tinuturo ang malaking bahay na nasa likuran ko.

"Alis na ko.. Malapit na siguro sakayan dito" dugtong ko pa.

"Sumakay ka na! Ayokong dalawin ng konsensya kapag nagkasakit ka.." wika ni July habang dahan-dahang umaangat ang salamin ng auto.

Kung blessing ang ulan kahit magkasakit pa ko ng ilang ulit, basta ba biglaan nalang syang susulpot ay sobrang ayos lang. Banat na banat ang labi ko sa sobrang tuwa ng sumakay ako ng kotse. Mabilis nyang pinaharurot ang sasakyan.

"Ang layo naman ng inyo dito para mapadpad ka. Saan ba lakad mo?"

"Grocery!" one word, english, sablay. "Naghahanap ako ng grocery store. Naloko yata ako ng google.."

"Mukha bang mall ang village namin? Sana nagtanong ka nalang kung balak mong dumalaw.."

Hihirit pa sana ako pero mukhang hindi na lulusot. Mukhang sa umpisa palang alam nya ng sya ang hanap ko at imposible talagang paniwalaan ang mga alibi ko.

"Ikaw? Saan ang lakad mo? Mukhang pauwi kana. Na-abala pa yata kita.."

"Sa work.. Bumalik lang ako para i-confirm kung naka-alis na ba si Dad.."

Si Dad? Malinaw ang pagkakasabi nya. Kung hindi ako nagkakamali sya si Marta sa mga oras na 'to. At ano naman ang work? May trabaho pala sya. Nakakapagtakang may company ang Dad nya pero mas pinili pa nyang mag-trabaho sa iba. May sanib talaga ang babaeng 'to. Unpredictable at sobrang tago ang emosyon kaya mahirap mahuli.

"May trabaho ka pala.. Saan?"

"I'm a dentist"

"Talaga? Sumakit yata bigla ngipin ko. Saan ba clinic mo?"

"Ngipin ba sumakit o gusto mo lang matitigan ng maigi ang mukha ko?"

Hindi ako sure kung may g-spot ang lalaki. Kung meron man, mukhang nadali nya. Nailarawan ko agad ang eksena sa isip ko. Ang mukha nya, malapit sa mukha ko. Malalalim na bitaw ng hininga at nangungusap na mga mata. Isang patunay na may langit sa lupa at may anghel na nagmamaneho.

---

Si Marta, napakasarap pagmasdan. Para syang painting na sa unang tingin ay hindi mo malalaman ang ibig sabihin hangga't hindi mo natutuklasan ang lihim na nakapaloob dito. Habang tumatagal ang minutong kasama ko sya, para bang lalong napapasarap ang pagsilay ko sa kanyang mukha. Pilit kong tinutuklas kung anong mayroon sa mga kilay nya habang salubong ito. Sabay pa sa mga mata nyang sa kalsada lamang ang atensyon. May simpleng flashback sa isip ko yung eksenang nagising akong kasama sya. Kung paano sya magalit at kung paano sya ngumiti.

Mahaba pa yata ang bangs ko kaysa sa panahong nakasama ko sya, pero may kakaibang suntok sa pagkatao ko sa tuwing nariyan sya. Gift. Tila regalo sya na palagi akong excited. Lagi akong nasasabik kung anong bagay ang gugulat sa akin na nasa loob ng kahon. May undying feeling na parang first time sa maraming pagkakataon na paulit-ulit.

"Ganyan ka ba talaga ka serious?" basag nya sa pagde-describe ko.

"Ako? Ikaw nga tong walang imik!" giit ko.

"Hinihintay lang kitang magsalita, magkwento." seryoso nyang sagot matapos ay ibinalik agad ang tingin sa pagda-drive.

"Mamaya isusulat ko sa diary yung aksidenteng pagkikita natin" pilosopo kong sagot.

"Yun lang kasi ang magandang kwento sa buhay ko ngayong araw na 'to"

Lumiwanag ang mukha nya sa pambobola ko. Ang sarap sa pakiramdam na kaya ko palang pangitiin ang suplada at seryosong si Marta.

"Ilang babae na ba nabiktima ng linya mo?" nag-kibit balikat lang ako. Tumawa sya ng malakas na para bang wala sa sarili. "Mas bagay kasi sayo ang seryoso, kaysa mangbola!"

"Maniniwala ka ba kung sasabihin kong ikaw pa lang?" seryoso ako.

Tinitigan ko sya sa mata. Eye to eye contact. Pinilit kong huwag kumurap. Kabisado ko ang babae kung sa mata lang ang pag-uusapan. Madalas silang mahuli kung may kakaibang tensyon ang namamahay sa kanilang mata. Hindi ako nabigo. Malikot ang mga mata ni Marta. Wala pang sampung segundo ibinalik na nya sa kalye ang tingin. Para bang wala pa sa sarili at muntikan ng mai-shift sa reverse ang kambyo.

"May problema?" tanong ko. Sunod-sunod na iling lang ang sagot nya.

Ang mood ng babae xerox copy ng climate change yan eh! Biglaang uulan sa gitna ng sikat ng araw. Biglang tatahimik sa isang magandang kwentuhan. Siguro babae din ang nagpauso ng may ikinakasal na tikbalang, para gawing palusot kung sakaling maihahambing sila sa pabago-bagong panahon. At may isang ingleserong nagdeklarang mood swing nalang ang itawag. Hindi nga naman magandang pakinggan ang nauna lalo na't malayo sa kabayong tao ang babaeng katabi ko.

Nakakagulat ng bigla nalang syang walang imik. Awkward yung nagdaraang minutong puro buga lang ng aircon ng kotse ang namamayani sa paligid.

"Dito na tayo"

"Oh, anong gagawin natin dito?"

"Masakit ngipin mo diba? Tara na!"

"Hindi naman--"

Agad syang bumaba ng auto at hindi na hinintay pa ang sasabihin ko. Ibang klase! Bumungad sa akin ang clinic. Napangiwi ang kilay ko. Sineryoso nya pala ang biro kong masakit ang ngipin ko. May trauma pa naman ako sa huling dentistang nakadigmaan ko noon, na ang planong pasta ay naging extraction.

Hindi na ko nakatanggi pa. Kung alam ko lang na sa ganito babagsak ang plano ni Nancy, sana sinabi ko nalang na gutom ako. At least sa restaurant ang bagsak namin at hindi sa dental chair na kinalalagyan ko ngayon. Ngunit agad naman natapos ang pagsisisi ko nang napansin kong halos 5 inches lang ang layo ng mukha nya sa akin.

Pinagmasdan ko syang maigi. Mas mapungay pala ang mga mata nya sa malapitan. Nakakagulat din na may maliit syang nunal sa dulo ng kanyang kaliwang mata. Dama ko ang pagbilis ng kabog sa dibdib ko, lalo na kapag umiiwas sya ng tingin sa akin. Gusto ko ang pakiramdam na tila nakikipaghabulan ako sa kanya. Maya-maya pa'y bumagsak at tumakip sa pagitan ng mukha namin ang kanyang buhok na kumalas sa pagkakasampay sa kanyang tenga.

Mabilis ang paglunok ko ng laway ng hawiin nya iyon. Nahalata nya ang pagtitig ko sa kanya. Alam kong ngumiti sya dahil naningkit pa ang kanyang mga mata.

"You're funny!" sambit nya kasunod ang pagtawa.

"Bakit?"

"Seryoso ka talaga sa pagpapatingin ng ngipin mong hindi naman sumasakit!" tinanggal nya ang mask sa kanyang mukha at inilapag ang mga gamit.

"Kanina ko pa gusto sabihin sayo, pero tingin ko mas gusto mo yatang hindi marinig.."

"Makapal ang mukha mo!"

"I know! Mas kakapalan ko pa ngayon.."

Mabilis kong iniangat ang aking ulo. Nagulat si Marta sa ginawa ko. Halata iyon sa pamimilog ng kanyang mata. Alam kong wala sa plano, pero pasok naman yata sa kategorya ng panghuhuli ang panggugulat.

Hindi ko na inisip kung ano ang posibleng mangyayari. Kung anong magiging reaksyon nya. Kung anong magiging estado ko pagkatapos, at kung anong instrumento ang ihahambalos nya sa mukha ko. At kung anong kaso ang pwedeng ilaban sa akin.

Wala sa plano ang ginawa kong paghalik kay Marta.

Hindi ko na maramdaman kung may inaapakan pa ba ang mga paa ko. Para kasing lumulutang ako sa mga sandaling 'to. Pwede na siguro akong pumanaw sa ganitong sitwasyon. Matagal ang halik na yun! Parang umikot ng mabilis ang mundo sa loob ng limang segundo. Nag-aabang pa ko ng isa pa, kaso may narinig akong umubo.

"Guys sorry! Promise wala akong nakita!"

Napalingon ako sa pamilyar na boses.

"Naistorbo ko yata kayo.." tatalikod na sana sya ng pigilan sya ni Marta.

"You're late, Nancy.."



tbc..

Bahaghari

image credit to Art Project for Kids

Ang Love minsan parang bahaghari. Biglaang susulpot at mabibighani ka sa ganda, pero biglaan din maglalaho at madidismaya ka. Nakakainis isipin na kung kailan napukaw nya ang tahimik na ilog dyan sa puso mo, ay tsaka mo lang malalaman na hindi pala sya talaga para sayo. Badtrip no?

Si Miles ang dahilan kung paano ko nakilala ang Lemery, Batangas. Isa sya sa libo-libong tao na binibida ni Gloc sa kantang Sirena. Si Jay sa kantang Hey Jay ng Eheads. At ang tao sa likod ng kantang Ituloy Mo Lang ng Siakol. Isang malapit na kaibigan. Kung hindi dahil sa kanya siguro hindi ko din alam na may jeep ang buhay ng tao.

"Malapit na kami! As in malapit na!" si Miles habang kausap ang client sa phone.

Alam kong imposible ang sinasabi nyang malapit na dahil malinaw pa sa mga mata ko ang kahabaan ng EDSA. First time kong pupunta ng Batangas. Nakaka-excite na makakapunta ako sa isang parte ng pinas na dati'y sa lesson lang ng teacher ko naririnig.

Cavite, Tagaytay, Batangas! Sobrang na-enjoy ko ang pagtulog sa byahe. Ginising na lamang ako para bitbitin ang mga gamit namin. Bumulaga sa mga mata ko ang venue. Madaming tao. Lahat nakangiti. Lahat busy. At lahat ng pipinturahan ang mukha ay naghihintay na pala sa pagdating namin. Make-up artist si Miles. Ang bride at ang mga alipores nito sa altar ang syang kliyente ng kasama ko.

Naupo ako sa isang sulok ng katabing bahay. Doon kami naka-assign na mag-stay. Gabi ang kasalan at siguradong bukas pa ang byahe pabalik ng maynila. Alas kwatro ng hapon. Mahaba pa ang uubusin kong oras, pero ngayon pa lang nakakaramdam na ko ng pagka-boring.

"Nakakagutom ang byahe, kain ka muna!" tatanggi pa sana ako kaso inilapag na sa harap ko ang isang paper plate na may pagkaing mayaman sa cholesterol.

Magpapasalamat pa sana ko pero hindi na nangyari. Napako ang mga mata ko sa hitsura nya. Speechless. Love at first sight. Pakiramdam ko'y may rambol ang daga sa dibdib ko at butterfly sa stomach ko. All out clash!

"Teka miss!" mabilis kong habol.

Alam mo yung tipong lilingon ang isang babae sayo. At yung lipad ng buhok nya sa ere, pati ang inosente looks sa kanyang mukha? Tapos ang tanging masasabi mo ay..

"May tubig kayo?"

Walang joke sa sinabi ko, pero napangiti ko sya. Kinabahan ako kasi hindi ko alam kung paano susukli sa klase ng kanyang smile. Tsaka ko lang naalala na may tubig nga pala kahit saang parte ng pinas. Hindi ako mapakali. Malikot ang mga mata ko habang inaabangan ang kanyang pagbalik. Pilit hinahawi ng tingin ko ang mga taong nakaharang sa posibleng dadaanan nya pabalik sa pwesto ko.

Maya-maya pa'y nakita ko na sya. Bitbit ang isang basong tubig, maingat nya iyong inilapag sa maliit na mesa sa harap ko. Nagkatitigan kami. Mabilis lang pero parang slow. Naroon yung hype na parang first time mo lang sa prom.

"Melvin nga pala.."

"Karen.."

Kung iisiping maigi ang korni talaga ng pag-ibig. Kung wala yung magical na feeling na pino-produce ng dalawang tao siguro kahit korean drama ay hindi magiging mabenta. Naroon kasi yung mahusay na delivery kahit hindi totoo ang eksena. Hindi ko alam kung may fake o excited lang talaga ang pakiramdam ko. Yung tipong unang pili mo palang sa isang pyesa ng malaking puzzle ay alam mo ng fit yun. Alam kong weird, pero unang kita ko palang sa kanya alam ko ng mahal ko sya.

Lust at first sight? Love? Corny..

"Talaga?! Akala ko boyfriend ka nya." sinundan pa iyon ng malakas nyang tawa. Hindi daw sya kumbinsido sa friend relationship namin ni Miles. Mukha daw akong jowa.

"Eh, ikaw nasaan ang boyfriend mo?" tanong ko.

"Hulaan mo.." tumingin ako sa paligid.

"Yung lalaking naka yellow kanina pa nakatingin satin, sya ba?" sarcastic look ang binitiwan nya.

"Mali. Yung spike ang buhok pangiti-ngiti sayo.."

"What I mean is hulaan mo kung meron o wala!" giit nya.

Oo nga naman. Hulaan ko kung meron o wala. Hindi yung hanapin ko kung nasaan. Pero sa pagkakasabi nya, may bagay na naglalaro sa isip ko.  Mabigat ang bangko para buhatin, sa pagkakaintindi ko may pahapyaw sya sa gusto nyang paghahanap ko sa kung meron o wala. Magulo. Palibhasa mabilis ang mga pangyayari.

Light conversation lang ang usapan kaya bawat salitang sasabihin nya ay parang masarap na putaheng ninanamnam ko muna bago lunukin. Masaya sya kausap. Witty at sobra sa sense. Hindi na ko magugulat kung sa susunod na pagkikita namin ay hindi ako mahihirapang kausapin sya. Marami syang kwento. Kahit tipid ay malaman. Nawala ang pagkaboring ko.

"Gusto mo ng wine?" si Karen. Tumango lamang ako.

Binuksan nya ang isang red wine at maingat na nagsalin sa dalawang baso. Napakapino ng kilos nya. Bagay na bagay sa inosente nyang mukha. Kung ideal girlfriend lang ang pag-uusapan, sya na siguro ang lagi kong bida sa lahat ng aking magiging kwento.

"Cheers!" iniangat ko ang baso at tinapik iyon sa kanya.

"Bakit ka nga pala na-engganyong sumama sa kanya?"

"Kay Miles? Wala lang.. Curious lang ako sa kapeng barako." biro ko. 

"Ang totoo kasi, masarap ang pakiramdam ng mag travel sa kung saan-saan! Nakakatuwang magmasid habang nasa byahe.." tsaka ko naalala yung mahabang tulog na ginawa ko kanina papunta dito.

"Ikaw? Dito ka din ba nakatira?"

"Hindi, pero may relatives ako dito"

"Kamag-anak mo yung ikakasal?"

"Close friend ko" nakangiti nyang sabi.

Ang Love parang bahaghari yan. Minsan lang sumulpot pagkatapos ng ulan. Minsan malinaw, minsan malabo. Pero sa mga sandaling 'to. Malinaw pa sikat ng araw ang nararamdaman ko. Makulay pa sa bahaghari ang ngiti ko.

"Mamaya after the wedding sana may chance na makausap pa kita ulit"

"Oo naman! Bukas pa daw ang alis namin" masigla kong sagot.

"Thanks! Nag-enjoy akong kausap ka.." pagkasabi'y agad syang tumayo.

Ngumiti lang ako. Nagpapa-alam palang sya iniisip ko na ang pagkikita namin mamaya, bukas, at kung papalarin sa ibang araw. Sa ibang lugar. Naglakad sya papalayo sa akin hanggang sa hindi ko na sya matanaw. Naglaho nalang sa kapal ng tao sa paligid.

Sumandal ako. Napako ang tingin sa basong hawak nya kanina lang. May bakas pa ng kanyang labi sa bibig nito. Nakakatawang isipin na parang gusto kong halikan ang baso. Nakakapang-akit ang hugis ng iniwan nyang bakas, pero 'di ko ginawa. Hindi magandang tignan kung may makakakita.

"Dito nalang tayo maupo. Ayoko sa harap masyadong matao.." wika ni Miles habang binubuksan ang bote ng beer.

Tapos na ang kasalan. Hinihintay nalang namin ang pagdating ng bride at ng groom. Bakas sa mukha ng mga bisita ang kasiyahan. Lahat tila hindi mapakali, pero hindi ako. Si Karen ang unang pumasok sa isip ko. Inaabangan ko yung chance na sinabi nya bago sya umalis kanina.

Nagbukas ako ng beer. Marahan kong nilagok. Banayad ang daloy sa lalamunan ko. Parang usapan lang namin kanina. Swabe.

"Naku! Huwag mo na syang hintayin, 'di na babalik yun.." basag ni Miles sa katahimikan ko.

"Sino?!"

"Si Karen ba hinihintay mo?"

"Bakit mo alam?" gulat kong tanong.

"Nakita ko kayo kanina. Huwag mong sabihing type mo sya.."

"Friend lang.." pagsisinungaling ko.

"Part lang sya ng journey mo sa buhay.. Parang jeep yan na hihinto sa harapan mo kahit hindi mo parahin, then ihahatid ka sa lugar na nais mo. Pero kahit anong mangyari darating yung point na bababa kana.." sa tono nya parang alam na nya ang lahat.

"Paano kung nawili ako sa maikling byahe?"

"Yun ang masama.."

Hindi agad ako nakapagsalita nang magpalakpakan at naghiyawan ang mga tao sa paligid. Dumating na pala ang bagong kasal. Iniangat ko ang bote ng alak. Napangiti lang si Miles sa akin.

"Shot.." bulong nya. Napailing ako.

"Mas maganda pala si Karen sa gown nyang suot.." sambit ko.

Ang love ay parang isang makulay na bahaghari. Biglaang susulpot ng hindi mo inaasahan. Bigla kang maiinlab ng hindi mo namamalayan. Pero tulad ng bahaghari, asahan mong hindi ito pangmatagalan dahil saglit lang itong magpaparamdam.


-End