Patalim


Bakas sa mga mata ng kanyang unang biktima ang takot. Kahit hindi ito magsalita ay sinasabi naman nito na huwag ituloy ang binabalak. Hindi nagpadaig si Allan. Isang hagod sa lalamunan lang ang kanyang ginawa para lunukin lahat ng pag-aalinlangan. Ipinikit nya ang kanyang mga mata, dahilan para hindi na sya dapuan pa ng awa. Tatlong sunod-sunod na saksak sa tagiliran ng lalaking sa tingin nya'y sasagot sa kanyang malaking pasanin sa buhay.

"Pasensya na po," maluha-luha ang kanyang mata. Pilit pinipigilan ang emosyong tatalo sa kanya. "Mahal ko lang ang aking anak, kailangan nyang mabuhay"

Maingat nyang itinabi ang katawan ng biktima sa madilim na parte ng kalsada, na sa mga oras na yun ay tila walang taong dumaraan. Pinikit ang mata nito ng makitang nakadilat pa. Mabilis nyang kinalas ang mamahaling relos, kwintas, wallet, at kahit ang wedding ring ay hindi nya pinalagpas. Tahimik na nilisan ni Allan ang lugar, at siniguradong walang nakapansin sa kanya bago sumakay sa paparating na tricycle.

"Saan tayo boss?" magalang na tanong ng driver.

"Sa Mabini Hospital po manong,"

Puting Polo

"Maigi pa ang aso kahit pagtahol lang ang alam, eh may silbi! Ikaw, wala! Lumayas ka!!"

Ang paglalapat ng labi ng pinto sa aking kwarto ang nagbigay katahimikan sa ginagawang eskandalo ni Inay. Binuksan ko ang lumang dvd player para masapawan ang kanyang tinig. Inihanda ko ang aking sarili. Inilagay ko ang iilang gamit sa aking bag, at saka umupo para isuot ang aking sapatos. Tumayo ako ng deretso bago humarap sa salamin. Huminga ng malalim.

"Nasaan na kaya si Eunice?" wika ko sa sarili. Hinahaplos ang laylayan ng lumang puting polo na nakasabit sa bintana ng aking kwarto.

"Lumayas ka!! Layas!!!"

One Morning of July - 12

(image credit kay idol Melala)

***

Hindi ko gusto ang biglaang pagdilim ng langit. Humakbang lang ang mga paa ko palabas ng pinto, parang biglang nagalit ang panahon. Pero kung may pinaka-aayawan akong bagay, siguro dabest na ang biglang pagdating ng mga magulang ko. Alam kong mas malala pa sa paparating na bagyo ang dala nilang perwisyo. Maraming beses na kong tumakas sa gusto nilang mangyari sa akin, pero para silang nag-aalok ng promo na kahit buhusan mo ng laway ay babalik din kinabukasan. Tuluyan ng umulan.

"Three minutes, nariyan na ko.." pagtatapos ko. Sinilip ko muna kung baha ang tatapakan ko bago ako bumaba ng taxi. Dumiretso ako sa loob ng terminal bago pa lumaki ang patak ng ulan.

"Babyyy!!" napunit ang mukha ko. Si ermats ang sumalubong sa akin. Kasunod si erpats na may kakaibang ngiti sa labi. Kakakilabot ang magulang ko. Weird pa sila kay Marticia and Gomez.

Hiling

para kay JM

"Naririnig nya kaya ang bawat dasal natin? Nakakarating kaya ang mga nais nating iparating? Sa tingin mo?" sunod-sunod na tanong ni Sandy sa asawang si Anton.

"Alam ng diyos ang lahat ng bagay. Baka hindi talaga para sa atin ang ating hiling," sagot ni Anton. "Baka may iba pa syang balak para sa atin."

"Four years Anton, four years.." pagkasabi'y tumayo ito sa pagkakahiga. Gamit ang kumot ginawa nya itong panakip sa hubong katawan.

Napapikit na lamang si Anton. Wari'y ayaw ng marinig pa ang reklamo ng asawa. Hinaing na mahigit ilang taon na nyang naririnig bago ipikit ang mga mata sa gabi. Palaging ang pagdarasal na lamang ang nagiging tugon kapag nagsisimula ng mag-sentimyento ang kabiyak. Paniniwalang mabibigyan sila ng anak sa tulong ng taimtim na panalangin, salungat naman sa katotohanang hindi na talaga sila maaaring mabigyan ng supling, dahil sa asawang may depekto.

A Pizza Story


"Kahit kailan hindi ko pwedeng ipagpalit ang Hawaiian Feast sa Pepperoni. Alam mong paborito ko yan Alex," paliwanag ko sa babaeng tinatakpan ng suot na cap ang mukha. Pilit binibida sa akin ang promo. Nang banggitin ko ang kanyang pangalan ay bahagyang nawala ang ngiti sa kanyang labi.

"Family size po ba, Sir?" diet nyang sagot na tila napako ang mata sa mga numerong digital.

"Solo lang. Wala pa naman akong asawa't anak. Kamusta na ba?" pangungulit ko.

Ipinatong ko ang dalawang kamay ko sa counter. Diskarte yun para mapansin nyang wala pang kapirasong gintong alahas sa daliri ko. Hindi pa ko sumasablay sa ganyan, kaya ng tapunan nya ng tingin ay biglaan akong napangiti.

"Small world no? Dito lang pala kita makikita."

"It's a big world para sa akin noong panahong hinanap kita" sagot nya.

Fire Exit

Nabigla ako sa maagang pagpasok ni Sherwin na kadalasan ay palaging isang oras na late. Naabutan ko syang naglilinis ng kanyang cabinet sa pribadong kwarto na para lamang sa mga empleyado. Tinapik ko sya sa balikat at nginitian, ngunit hindi sya nagsukli ng anumang reaksyon. Malungkot at nakakabahala ang kanyang anyo na hindi naman bago sa kanya, dahil sa gabi ang kanyang duty bilang karelyebo kong gwardya sa isang private company.


"Resign na ko bro," mababaw ang kanyang tono.

Nagulat ako sa pahayag nya. Isang buwan na kaming magkasama, at ni isang reklamo ay wala akong narinig galing sa kanya. Liban nalang ngayon. Kapansin-pansin din ang biglaang pagbagsak ng kanyang pangangatawan at paglubog ng kanyang mga mata.

Hindi na sya nagsalita. Tulad ng ginawa ko, tinapik nya ko sa balikat at niyakap. Gusto ko sanang mag-usisa, kaso mukhang personal ang isyu.

"Sabi ni boss, darating daw ang kapalit ko bukas. Kailangan mong mag-straight ngayon." wika nya bago isara ang pinto.

One Morning of July - 11

(image credit kay idol melala)

***

Magic. Sa mga oras na 'to para akong batang giliw na giliw sa panonood ng mahika. Ang pagsasabing mahal nya ko ay katumbas ng pagpapalabas ng kuneho sa hat. Naaliw ako sa part na kung paano nagkasya ang kuneho sa loob. Parang noong sinabi nyang mahal nya ko, hindi ako makapaniwalang ang mukhang kunehong tulad ko ay may puwang sa puso nya. Nagulat ako. Natuwa. Sa iilang pirasong salita lang na-stuck na ko. Parang abrakadabra. Automatic napangiti ako. Pero katulad ng mahika, napaisip ako kung totoo ba yun o hindi. Nagtatalo sa isip ko kung part pa ba ng plano nya ang pagsasabing mahal nya ko, o kung mabisa lang talaga ang dimple ko. Hindi ko magawang maniwala ng buo sa isang mahikang alam kong may kakambal na pagbabalat-kayo. Si July ay parang isang magic show. Package ng tuwa, saya, at pakikipaglokohan.

"Noel, sorry.." napakayuko sya bago lumabas ang sorry sa bibig nya. Ewan ko lang kung iiyak sya at ayaw nyang ipakita. "Wala akong choice."

"Hindi ko na alam ang gagawin ko. Noong time na nalaman ko ang plano ni Dad, sinubukan ko na lahat ng paraan para pigilan pero hindi sya nakikinig." dugtong nya.

"If everything else fails, mayroong Noel?"