Flamingo - Chapter 8

Sa muling pagkakataon, nilagay na naman ako sa sitwasyong may mga katanungang hindi abot ng palyado kong utak. Bakit kailangang itago sa akin ang lahat? Lalo na si Rica. Mas madali pa akong kausap kesa kay clever bot, kaya siguradong maiintindihan ko kung sasabihin nyang isa lamang syang adopted. Ang buong misteryo ay tila yelong natutunaw sa baso. Habang lumiliit ang tipak, lalong nakikita ang tubig.


Kung may buhay ang auto ginamitan na ako ng mga salitang hindi pwedeng isulat. Halos paliparin ko ang apat na gulong nito sa pagmamadali. Malalakas na busina naman ang bato ko sa mga kotseng nais kong i-over take. Galit. Yun lang ang nararamdaman ko.


"Bawal mag-park dyan.." sita ng isang lalaki nang makita akong naglalakad, limang dipa na ang layo sa kotse. Nakakapagtakang nagkaroon bigla ng harang ang dapat na dadaanan ng auto, patungo sa bahay nila Sarah.


"Sarado na ang daan sir. Saan pa ba pwede?" tanong ko.


"Ngayon lang naman sinara yan. May emergency siguro kaya hinarangan ng mga tao.. May ambulansya kasing pumasok kanina" paliwanag nya.


Hindi ko na nagawang sumagot. May punto ang sinasabi nya. Pabalik na sana ako ng kotse, nang biglang magsalita naman ang babaeng katabi lamang ng lalaking sumaway sa akin.


Napabalikwas ako ng takbo sa narinig ko. Kung kanina puno ng galit kahit ang pagmamaneho ko, sa isang iglap lang nakalimutan ko na ang dahilan. Hindi ako pwedeng magkamali sa narinig ko.


"Si Sarah na naman siguro.." wika ng babae.

A Lab Story

she: "Good Morning! Napatawag ka?"
he: "May swerte daw kasi ang tinig mo.."
she: "Bolero! Hindi ka pa din nagbago.."
he: "Kamusta na pala? Madalas na kitang maalala nitong mga nakaraang araw.."
she: "Nasa mabuting kalagayan naman.. Ikaw? Maganda ba ang korea?"
he: "Maganda kung kasama kita sa almusal ko ngayon.."
she: "Cheap shot! Kamusta naman ang araw?"
he: "Sumisikat pa din! Sya nga pala.. Nabigyan ako ng increment!"
she: "talaga? good! hindi na bago yun, masipag ka kasi sa work.."
he: "May kapalit.. Na-extend ng isang taon ang kontrata ko.."
she: "Ganun ba.. Akala ko pa naman makakasama na kita sa birthday ko.."
he: "Huwag ka nang malungkot.. Para naman sa kasal natin yun!"
she: "Sigh.. Babalik ka pa ba? Madalas na kasing nalulungkot ako.."
he: "Hangga't may trabaho dito ako. Masasanay ka din.."

Akalain mo yun?


“Thumbs up! Flowers din guys!”
“Kung aabot sa 500 users.. Open na lahat!”

Crowded. Singkit ang mga mata ng manonood. Kahit air-continuous ang hangin sa inuupahan naming kwarto noon, eh nag-aapoy naman ang pwit ko kakahanap ng kumportableng pwesto. Mabilis ang daloy ng mga salita sa chatroom na kinabibilangan ko. Anong meron? Kapag pinasok na ng naatasang dj ang kantang “Lady in Red”, “Por Amarte”, at ang walang kamatayang “Ring my Bell” isa lang ang nagaganap.. Alam na! Wankero!

Puputulin ko na bago pa uminit ang kung anong ulo ng babasa. Camfrog ang tinutukoy ko. Alam naman nating lahat kung anong meron sa 18+ rooms tuwing 2pm, 10pm, at 3am. Ano bang kinalaman ng naglalagablab na show sa binibida ko dito? Hindi ka maniniwala. Aside sa namamawis na singit ko tuwing happy hours, dito din ako nagsimulang magsulat o gumawa ng kwento.

Dear Blank

Nakakairita na ang bawat kindat ng palyadong bombilya sa aking kwarto. Nakikisabay din ang putol-putol na tugtog sa radyo. Ang kanina pa sana tapos na liham ay hanggang ngayon ay puti at blangko pa din. Dear blank.. Blangko ang kadugtong ng pamosong panimula sa isang typical na liham. Hindi naman kailangang maging writer kapag sulat pag-ibig ang nilalaman. Tunay na nilalaman lang ng damdamin at konting pambobola swak na, pero tila tinamaan ako ng writer’s block sa mga oras na ‘to.

Madami akong gustong sabihin sa iyo. Isa na doon ang mga mata mo. Hindi na kailangang gumamit ng pendulum swing, kasi titig palang na-hypnotized na ako. Kaya yung matagal ko nang gustong sabihin sa iyo, e laging napipigil sa tuwing titignan mo ako. Hindi yun bola! Totoo lahat iyon. Sa katunayan nga lang kung lambing lang ang pag-uusapan, aba’y kahit ang Scarborough Shoal posibleng maagaw mo sa bansang tsino. At sa tuwing didikit ang braso mo sa braso ko, yung mga balahibo ko tumatayo. Hindi yata sanay sa laking aircon na kutis. Yung pakikipag-usap mo sa akin may dating din. Kasi tuwing nagsasalita ka, kahit love life ng aso nyo lang ang kwento e talagang namamangha ako.

Ang hirap pala ng ganitong sitwasyon. Minsan gusto na kitang yakapin, kaso yung kuya mo laging nakatingin sa akin. Basa ko sa mga kilos nya na wag ka lang daw mapupuwing, kundi yung kamao nya didikit sa mata ko.

Mahal na mahal naman kita e, kaso may pumipigil sa akin para sabihin yun. Siguro naman mahahalata mo na. Kung tatanungin mo naman ako kung ano, matutunaw ang eyeliner mo pero kahit isang salita walang lalabas sa bibig ko. Lahat ng ginawa mo para sa akin ay nagbibigay dahilan para hindi ko ituloy ang liham na ‘to. Ewan ko ba. Napako na yata ako sa magagandang ala-ala at sweet moments na naranasan ko sayo. Kaya kahit umiwas ako konting kembot lang ng balakang mo nagiging paatras ang lakad ko.

Sana ikaw nalang ang gumawa ng paraan para magkaroon ako ng magandang dahilan. Sana sayo galing ang motibo para hindi na ako mahirapan. Simple lang naman yun di ba? Ayoko nang dayain pa ang nararamdaman ko para sayo. Kung hindi ko man masabi sa iyo, sana sa tulong ng liham na ito maisakatuparan ko iyon. Pero lintik ang mga salita kung lumipad. Masyadong mailap kaya hindi ko sila mahuli at mailapat.

Uy! Umaga na pala! Sumasakit na ang aking mata kakatitig sa asul na linyang nakapila. Sa dami ng istorbo mukhang hindi ko na matatapos ito. Nasabi ko pa naman sayo na may ibibigay ako. Sana hindi mo maalala para hindi ka mangulit. Nakakainis pa naman kapag kinukurot mo ako sa kung saan-saan. Kapag nagkita tayo mamaya, pakiusap ko lang huwag mo muna sana akong babatiin. Ang hirap kasi umiwas kapag nagsimula ka nang maglambing.

At bago ko tuluyang punitin ang atras-abanteng liham na ito, isa lang ang na-realized ko. Akala ko’y may mas mahirap pa sa pagiging torpe. Hindi ko lubos maisip na mas mahirap pa palang kumalas sa relasyong bunga lang ng pustahan, lalo na’t sa huli na-inlab kana pala. Ayokong  mawala ka, pero mas ayokong matuklasan mo ito sa iba.

Dear blank.. Alam mo ba? Nakakatakot din palang isulat ang katotohanan.




Literati Tiyalends: You're alone in your room trying to write. But for some reason, you're terrified. For a minimum of 200 words, write about what's scaring you.

Andy

Malaking ngiti ang salubong ko sa mga aplikanteng nakapila para sa job interview. Dagdag pogi points ang pakikipag-unahan sa call time, kaya kahit ang usok ng mainit na pandesal ay hindi ko na nagawang tikman. Napakagandang balita ang pagkakatanggap ko sa trabaho para kay Inay, at siguradong bangka na naman si kwentuhan itong si Itay.

Isa na yata sa magandang regalo sa mga magulang ang makita ang kanilang anak, na makatapos ng pag-aaral at may matinong trabahong papasukan. Hindi ko sila binigo. May diploma akong dadalhin kahit saan, at may matinong trabahong nakahandang pasukan.

"Bayad ho!" iritable ang aking boses habang iniaabot ang bayad sa driver. Hindi na bago ang pakikipagsisiksikan sa pampasaherong jeep kapag lunes, kaya hindi na din bago kung mangamoy pawis ka man pagbaba.

"Bayad din po, pakiabot!" pakikisuyo ng babaeng nasa kaliwa ko.

Natigilan ako sa pag-abot ng kanyang bayad ng mamukaan ko kung sino. Ganoon din sya. Pilit kong hinuhuli ang kanyang mga mata, ngunit mailap iyon. Wala akong ideya kung natatandaan nya pa ako, o sinasadya nyang hindi ako pansinin. Kahit pa magkatabi kami dumaan lang ang ilang minuto na ni isang salita ay walang lumabas sa aking bibig.

"Para po!" maagap nyang tugon, kahit pa alam kong malayo pa ang kanyang bababaan. May kung anong bagay na tumulak sa akin para sundan sya.

"Andy!" sigaw ko habang tumatakbo.

"Hindi na dapat kita susundan, kaso parang hindi naman tayo magkakilala nyan.."

"Malayo ka pa di ba? Sayang ang pamasahe, bakit ka pa bumaba?" diretso pa din ang paa nya sa paglakad, at halata ang pagmamadali. Kahit isang lingon ay wala syang isinukli.

"Gusto lang kitang kamustahin, biglaan kasi ang pagkawala mo noong huling taon sa kolehiyo. Hindi ko alam kung na-traffic ang balita, o talagang mahina ang signal kaya hindi nakarating sa aming mga kaibigan mo.." pagbibiro ko.

"Mahabang kwento. Hindi sapat ang byahe hanggang sa ending.."

"Hindi ka pa din nagbago. Seryoso na sana ako kaso nagbiro ka"

"No, I'm serious!" mabilis nyang sagot.

"Kailangan kong huminto. Kailangan ko ng trabaho.."

Trabaho? Hindi ko magawang maniwala sa sagot nya. Maganda at may sinasabi ang propesiyon ng kanyang mga magulang, at may sapat na kita para makatapos sya ng pag-aaral. Nasa ibang bansa din ang kanyang mga kapatid at tiyahin. Scholar ako samantalang sya fully paid ang matrikula. Kung makakatapos sya, pwede na lang i-display ang diploma nya sa facebook wall nya.

"Doon ka pa din ba nakatira? Hatid na kita!"

"Lumipat na kami!"

"Hindi nga? E bakit yun pa din ang daan?"

"Sa ating dalawa ikaw ang hindi nagbago. Pilosopo at laging may pinupunto" nakangiti nyang sabi.

Sa lahat ng kaibigan si Andy ang hindi pwedeng makalimutan. Pwede ko syang ihanay kay Bert, laging naka-smile at palatawa. Madali syang pangitiin, kahit makipagtitigan ka lang tatawa na sya. Kapag malungkot naman, kahit simpleng lambing lang okay na sya kaagad.

Sinabayan ko sya hanggang makarating kami sa kanila. Hindi na pamilyar sa akin ang lugar. Marami nang nagbago mula noong huling beses na nakarating ako. Balita din na napalitan na ang alkalde, kaya ang palatandaan kong banner ay nawala. Ang mga tambay nalang na laging laman ng kalsada ang hindi nawala sa eksena.

"Alam mo namiss kong maka-kwentuhan ka, makasama sa kulitan, makabonding. Kaya sobra ang lungkot ko nang biglang nawala ka" bulong ko.

"Namiss din naman kita. Kung pwede lang sanang bumalik ginawa ko na. Ayoko din naman na nag-iisa"

"Pwede naman! Matutuwa ang barkada kapag nalaman nila.."

"Hindi na maari Rey!" nalungkot ako sa sagot nya. Hula ko na may malaking problema syang dinadala.

"Kilala kita! Defensive ka kapag may tinatago. Magsabi ka na, makikinig ako. Alam mo namang yan ang papel ko sa ating dalawa."

"Nabuntis ako sa huling lalaking minahal ko.."

Bumagsak ang balikat ko sa siniwalat nya. Tulad ko at ng karamihan, meron din mga pangarap si Andy. Madalas nyang ikwento sa akin yun noon. Gusto nyang makatapos at maipagmalaki din ng kanyang mga magulang. Simple pero malaman na hangarin sa buhay. Pero sa isang iglap nasira yun ng dahil sa mapupusok na sandali. Lobong pumutok bago pa makarating ng langit na maituturing ang kanyang pangarap.

Naubusan ako ng jokes sa nalaman ko. Lungkot at buntong hininga ang pumagitna sa aming usapan. Pinilit kong maglagay ng ngiti sa sariling labi. Hindi man sapat umaasa ako na mapapagaan ko ang loob nya. Ginulo ng aking kamay ang nakasimangot nyang mukha. Madalas kong gawin iyon sa kanya sa tuwing humahaba ang nguso nya. Effective din. Napangiti ko sya.

"Bakit hindi ka nagsabi?"

"Mahal ko kasi sya. Ayokong masira ang mga pangarap nya. Kasalanan ko din naman ang lahat kaya walang dapat pagsisihan"

"Hindi mo ba inisip na baka kailangan mo sya?"

"Naroon na ako. Kaso sa tuwing nakikita kong nakangiti sya nawawalan ako ng lakas ng loob"

"Sa tingin mo mahal ka ba nya?"

"Hindi ako umaasa. Pero yun ang nais ko. Yun ang pangarap ko.."

Niyakap ko sya. Pinaramdam ko sa kanyang hindi sya nag-iisa. Ang pagkabigo sa isang hangarin sa buhay, ay hindi sapat na dahilan para hindi ipagpatuloy ang nasimulan. Tulad ko at tulad ng karamihan may pangarap din si Andy, pero hindi ko inaasahang ang pangarap nya ay mas matamis pa kesa sa pangarap ko.

"Sya nga pala! Natanggap ako sa inapplayan ko!"

"Manlibre ka!"

"Sure! Basta kasama si.."

"Andrew. Andrew pangalan nya.."

"Pwede ko ba syang makita?"

"Hindi ka maniniwala pero.."

"..marami syang namana sayo!"

-End

Flamingo - Chapter 7

Wala akong salitang mahugot kahit saang sulok ng isip ko. Pabor nga sa akin ang lahat, ngunit parang may tumutulak sa akin para tanggihan iyon. Malaya na ako. Malinis na ang pangalan ko, at kahit sinong babae ay pwede nang sumakay sa mga bola ko. Natupad ang pakay kong ayusin ang gusot na ginawa ni Rica. Tulad ng dahilan ng pagpunta ko dito, iyon din ang magiging dahilan ng pag-alis ko. Ngunit sa maikling panahon namalagi ako sa Mojaeles kasama si Sarah, ay nagkaroon ako ng kakaibang attachment sa kanya. Malaki ang hinala kong may gustong mangyari si Rica, kaya nya nagawa iyon. At ang pagtuklas nalang ang pwede kong gawing alibi.

Ang tanong ay para saan? Para malinawan ako sa lahat, o para makasama pa si Sarah? Ang gulo ng takbo ng isip ko. Kung free rides lang ang utak ko marami ang aayaw dahil sa dami ng loops.

"Naisip ko lang kung sino ang magbabantay sayo, habang nasa hospital pa sila" palusot ko, habang sumasayaw pa ang mga paa sa direksyong atras-abante.

"Wala ka namang dapat alalahanin. Kabisado ko ang bahay, at umuuwi din si manang tuwing umaga. Besides pwede din naman akong mag-stay sa hospital, para magbantay kay daddy" paliwanag nya.

"Oo.. Oo nga! Pwede din yun.."

"Baka gabihin ka sa daan. Malayo pa ang siyudad"

"Meron naman sigurong lugar na pwedeng hintuan. May mga nakita akong hotel sa bayan"

Humakbang sya ng ilang beses papunta sa akin. Inaninag ng kanyang kamay kung nasaan ang aking mukha. Sa balikat ko iyon dumapo. May kakaiba sa ngiting binitiwan nya. Sa tingin ko'y malalim ang kahulugan ng isang iyon.

"You have to go.." bulong nya.

Mula ng talikuran nya ako hanggang sa mga oras na ito, ay wala talaga akong masilip na dahilan para ipagtabuyan nya ng ganun. Iniisip ko pa madalas kung bunga lang ng stress o naghahanap lang ako ng presence ni Rica, kaya ganun nalang ang saya ko ng magkita kami ni Sarah. Gulong gulo na ako. Sa mga ganitong bagay kailangan ko ng makakausap. Wala ako sa sarili. Hininto ko ang pagmamaneho ng nakarating ako ng bayan. Alas kwatro palang ng hapon, pero nagpasya na akong maghanap ng matutuluyan. Bunga na din ng sakit ng ulo dahil sa alak na matiyagang nakipag usap sa akin kagabi.

"Kahit anong kwarto basta nasa mababang palapag.." wika ko sa babaeng receptionist.

Mabagal pa yata sa usad ng pinas ang hakbang ng aking paa, habang tinatahak ang daan patungo sa kwartong ibinigay sa akin. Lipad ang aking isip, at tila hindi ko alam kung paano iyon hahatakin pabalik. Malaki ang kwarto dahil sa kaunting kagamitang nakapaloob dito. Ang mabababaw na buntong hininga na nanggagaling sa akin ang syang ingay na naghahari sa apat na sulok ng silid. Sinubukan kong aliwin ang sarili sa mga palabas sa telebisyon, pero kahit ang patok na jokes ni oprah ay mukhang hindi nakikisama. Kung sumpa lang ang lungkot sa bawat tao, natatakot akong baka wala nang lunas ito.

Inilapat ko na ang aking katawan sa kama. Sa tabi ko ang mga papeles na kanina pa umaagaw ng atensyon ko. Malinis, at detalyado ang lahat. Sumagi sa isip ko na kahit pala sagrado ang isang kasal at may basbas ito ng nasa itaas, sa huli ang tao pa din ang pwedeng sumira nito. Ang preperasyon, gastos, at pag-ibig na pinuhunan noon, ay isang pirma lang ng magkabilang panig ang katapat. Ganoon lang kabilis ang isang bagay pagdating sa batas ng tao.

---

"Hindi ka masaya sa nangyari, kasi pakiramdam mo'y parang wala kang uuwian sa maynila. Walang taong nakangiti na sasalubong sa iyo. Naghahanap ka ng presensya ng namayapa mong asawa. Wag mong sabihing nakita mo iyon sa kapatid nya?"

"Hindi ko alam.. Wasted ako nang mga panahong iyon. Kahit ang pakikipag-usap sa ibang tao ay iniiwasan ko. Madalas na akong mapag-isa nang nawala si Rica. Minsan nga naisip ko na isang gag show lang ang pagkamatay nya, at ang gusot sa kasal ang makaka-ayos nun. Nag-suffer ako sa matinding depression. Nililigaw ko ang sarili, pero sa huli bumabalik pa din ako sa simula."

"Tapatin mo nga ako Marcus.. Nagkaroon ka ba ng relasyon kay Sarah?"

"Hindi ko matatawag na relasyon ang isang iyon. Paghahanap ng kalinga pwede pa." sagot ko.

---

Ginising ako ng sunod-sunod na door bell at katok. Bumalikwas ako na salubong ang dalawang kilay. Sa lahat naman ng pwedeng ika-badtrip, ang pinakaayaw ko ay masisira ang tulog ko. Pakiramdam ko'y magigising si bruce banner kapag ganun. Mabilis kong tinungo ang pintuan, pero bago buksan sinilip ko muna ang peephole. Isang tauhan ng hotel na sa tingin ko ay may importanteng pakay sa akin.

"Sir, pasensya na sa abala. Sa inyo po ba ang kotseng nasa harapan?" magalang nyang tugon.

"Kung yung nasa harapan nga na nag-iisa. Sa akin nga! May oras ba ang pag-parking?"

"Bawal po doon sir. Kailangan nyo lang pong ilipat sa parking mismo sa likod, bawal po kasi ang mag-park sa harapan." paliwanag nya.

At kahit nag-aagaw pa ang antok ay mabilis kong tinungo ang sasakyan. Medyo malabo pa din ang paningin ko at galing sa dilim kaya inaaninagan ko pa kung sino ang makakasalubong. Nasa 1st floor lang ang kwarto kaya ilang hakbang lang iyon para matunton ang lobby. Sa huling kanto paliko, medyo blind spot.

"Sorry sir!" wika ng babaeng nakabangga ko. Inamoy ko pa ang sarili para siguruhing wala na ang ispirito ng alak kagabi.

"Sorry miss! Hindi lang kita napansin" wika ko habang pinupulot ang mga gamit nyang nalaglag.

"Marcus?"

"Elaine? Ikaw na ba yan?"

"Ano? Syempre ako to'!" pabiro nyang sagot.

"Anong ginagawa mo dito?"

"Ako yata dapat magtanong nyan, kasi dito ako nagtatrabaho. Ikaw, anong masamang hangin ang nagdala sayo dito?"

"Galing ako sa Mojaeles. May binisita lang. Teka, babalikan kita! Iaayos ko lang ang parking ng kotse sa labas" paalam ko.

Classmate namin ni Rica si Elaine noong kolehiyo. Nabanggit nyang dito sya talaga nakatira, at nag-aral lamang sa maynila. Magkasundo kami dahil magkaklase kami sa maraming subject, at sya din ang nagpakilala sa akin kay Rica. Nagkaroon kami ng magandang samahan, barkada, tropa. Pero nang matapos ang graduation, para nalang syang pulitikong matapos makadiskarte ng kung anong madidiskarte ay agad nalang nawala.

"Bakit mo naisipang dito magtrabaho?" tanong ko habang sinasabayan sya sa paglalakad pabalik sa aking kwarto.

"Malapit kasi sa pamilya ko. May edad na ang mga magulang ko, alam mo naman ang tumatanda. Kumukulit."

"Ikaw, sinong binisita mo?" naipit ang dila ko sa tanong nya. hindi ko masabi sa kanyang pumanaw na si Rica o kilala nya bilang Sarah. "May masama ba sa sinabi ko? Namumutla ka kasi"

"Ah, e break time tama? Gusto mong magkape? Medyo mahaba kasi ang kwento" anyaya ko.

"Sige!" magiliw nyang sagot.

Sapat na siguro ang isang matapang na ground coffee, para magising ang diwa ko at makapag isip ng tama. Hindi sya mahilig sa kape, kaya juice ang inorder nya. Sa isang sulok ng veranda ng hotel, na kadalasang tambayan ng mga empleyado tuwing break ay doon kami naupo. Nakaka-relax ang lamig ng hangin, kahit pa nasa summer na klima ang bansa. Sumakto lang sa timpla ng mainit na kape.

"Okay, ano bang na-missed ko sa Marcus na kilala ko?" pauna nya.

"Wala namang nagbago sakin. Kilala mo naman siguro si Sarah?" wala na akong balak na illigaw pa ang usapan, kailangan ko ng mapagsasabihan. "Pumanaw na sya.."

"Kailan pa?!" maagap nyang sagot.

"Isang buwan na sa susunod na linggo.. leukemia. ang masakit pa itinago nya iyon sa akin." kahit pa pigilin ko, kusang nagbagsakan ang luha ko. "Hindi ko matanggap ang pagkawala nya Elaine, mahal ko sya.. sobra"

"I'm sorry Marcus.. Pero kailangan mong tatagan.."

"Pero may isa pa akong problema Elaine. After the grad, nagpakasal kami ni Sarah. But huli ko nang nalaman na hindi talaga Sarah ang pangalan nya, kundi Rica.. And that's the reason kung bakit ako nandito. Hinanap ko kung sino ang Sarah na pinakasalan ko. And I found out na sa kapatid nya palang identity ang ginamit nya."

"What?! Si Sarah ay hindi si Sarah? Si Sarah na kilala natin, ay Rica ang pangalan?! Paano nangyari yun?!"

"Feeling ko nga cast ako sa isang teleserye. Okay na naman ang lahat, ipinaliwanag ko sa pamilya nya ang lahat. Naunawan naman nila, saka si Sarah. I mean yung totoong Sarah"

"Nahihiwagaan lang ako Marcus. Si Sarah.. No! Si Rica ay walang totoong pamilya. Adopted sya Marcus. Sorry.. Hindi nya ba nasabi sayo?"

"Ano? Pakihimay mo pa nga" wika ko.

Lalong nagulo ang magulong utak ko sa sinabi nya. Hindi ko na alam kung ano ang totoo, at kung sino ang paniniwalaan ko. Ni hindi pumasok sa isip ko na adopted lang si Rica. Pinatunayan iyon ni Sarah na kapatid nya. Kung may sakit lang siguro ako sa puso, ay sinugod na ako sa hospital. Binunot ko ang cellphone ko, at hinanap ang picture ni Sarah na kapatid ni Rica. Tanda kong may kuha sya dito. Ninakawan ko sya ng kuha, dahil kahit isang imahe ay wala sa kanilang bahay. Naisip ko na pwede kong magamit ang pic kung sakaling may kwentuhang kagaya nito. Alam ko kasing walang maniniwala sa ganitong klaseng kwento.

"Walang kapatid, magulang, o kamag-anak si Rica. Kung tama ang pagkakatanda ko nagpunta sya ng maynila para maghanap. Nabanggit nya sa akin yan noong isang beses na nagkita kami sa isang school seminar" paliwanag nya.

"Hindi ako sigurado sa sinasabi mo Elaine, heto tignan mo. She is Sarah, kapatid ni Rica.." Inabot ko sa kanya ang aking cellphone. sumingkit pa ang kanyang mata, habang pinagmamasdan ang picture sa phone.

"Marcus, are you sure?!"

"Oo! Magkahawig sila. Konti lang ang deperensya. Mas cute nga lang si Rica" pabiro ko, habang kinukuskos ang braso dahil sa lamig.

"Halika!" mabilis nya akong hinila. hindi ko alam kung anong sumapi sa kanya. ang kape ang unang pumasok sa isip ko, hindi ko pa natikman dinampot na agad nang isang waiter nang umalis kami.

Dinala nya ako sa isang fire exit, kung saan walang tao na pwedeng makarinig sa amin. Kung may sasabihin sya, alam kong isa iyong sikreto. Kung isang sikreto iyon tungkol sa dalawa, kailangan ko yun malaman.

"Hindi pwede ang sinasabi mo. Yang nasa cellphone mo ay ang anak ng may-ari ng hotel na ito.." pabulong nyang sinabi ang bawat salita. Hindi ko na maunawaan ang nangyayari. Habang tumatagal ang takbo ng orasan, mas marami akong natutuklasan.

"Sigurado ka Elaine? Anong pangalan nya?"

"Hindi ko alam ang pangalan nya. Hindi naman ako interesado sa company profile. Pero madalas syang pumupunta dito, kasama ng kanyang ama.." mabilis nyang sagot.

"Baka kahawig lang.. Sino ba ang ama nya?"

"Si Sir Fred! Frederick Roman!"

"Syet!"

Mula sa fire exit tinakbo ko ang aking kwarto. Hindi ko na nagawang magpaalam kay Elaine. Mabilis kong binitbit ang aking mga gamit, at tumulak sa parking area. Pakiramdam ko'y may mas malaki pang misteryong nakatago sa pagitan ni Sarah at ni Rica. Hindi na ako nagdalawang isip pa, at agad na bumalik ng Mojaeles.